67. Yapon yazıçı Haruki Murakami, deyilənə görə, bir gün beysbol oyunu izləyərkən bir anda nəsə yazmaq istəmiş və bu istək onu gələcəkdə məşhur yazıçı olmağına vəsilə olmuşdur. Bilmirəm, arada məndə də ani (dəxilsiz zamanlarda, dəxilsiz saatlarda) nəsə yazmaq istəyi yaranır, amma bu da o mənaya gəlmir ki, mən də nə vaxtsa bir "Murakami" olacam. Həyatın sabah sənə nə gətirəcəyi bəlli deyil.

Gənckən futbolçu olan Albert Kamyü'yə vərəmdən dolayı futbolu tərk etdirib onu yazıçı edən həyat, sabah bilmirəm məni hansı dona bürüyəcək. Bəlkə də sabah dünyanın ən şərəfsiz insanı olacam. Bəlkə də bu sonuncu entry'ım olacaq və həyat, "ruhuna fatihə" yazılı bir mərmərli məzar daşına adımı həkk edərək, məni lazımsız bir personaj kimi yer üzündən əbədiyyən siləcək.

Bilmirəm. Həyat barədə heçnəyi dəqiq deyə bilmərəm (Hətta bu barədə nəsə danışmağa belə utanıram). Bunlar qəliz şeylərdir. Bu dəyqə sadəcə yazmaq istəyirəm və yazıram, yazacam da. Yalnız yazaraq sakitləşirəm və bu, yəqin ki, hamamda çimmək qədər ruhumu sakitləşdirir, paklaşdırır, səhvlərimi unutdurur. Bilmirəm, bəlkə də bu, həyatda bacardığım yeganə yaxşı şeydir. Bəlkə də heç yaxşı yazmıram. Sadəcə müşahidələrimi süzgəcdən keçirib sətirlərə tökməyi sevirəm sadəcə.

Biraz öncə sinəmdə qayğısızca yeriyən bir qarışqanı müşahidə edirdim. Sakit, qayğısız, qayəsiz. Eləcə yeriyirdi. Biraz düşündüm ki, axı bu canlının təyinatı nə ola bilər? O, təbiətə nə fayda verə bilər ki? Bildiyim qədəriylə (səhvim varsa düzəldin), onlar, içində dəlik açaraq torpağın hava almasına yardımçı olurlar. Bəlkə də ölmüş heyvanların ətini yeyərək xəstəliklərin yayılmasını önləyirlər. Bilmirəm.

Özümü həmin qarışqaya bənzədirəm bəzən. Qayğısız, məqsədsiz, sakit yeriyirəm. Amma ondan fərqli olaraq təbiətə hansısa faydam olduğunu düşünmürəm. Əksinə bəlkə də mən yalnız idxalçıyam. Faydadan çox zərərim ola bilər. Çünki buraxdığım karboz qazı (inəklər qədər olmasa da) ozon qatına zərər verir ən azından. Bəlkə də mənim kimi neçə faydasız insana görə gələcəkdə qlobal istiləşmə baş verəcək. Bilmirəm.

Bəlkə də özümü xoşbəxt hiss etmədiyim üçün bunları düşünürəm. Bəlkə də heç yaz gəlməyəcək. Bəlkə heç xoşbəxt olmalı da deyiləm. Bəlkə mən əzab çəkmək üçün buraya göndərildim. Çünki ən yaxşı romanlar böyük yazıçı əzablarından doğan istedadla ərsəyə gəlib. Ən yaxşı musiqilər depressiv ruh halında bəstələnib. Ən yaxşı rəsmlər şizofren rəssamların fırçalarından çıxıb.

Bunlar doğrudan da, məhrəm duyğulardır, kimləsə bölüşmək üçün deyil, sakitcə özünə pıçıldamaq üçündür. Boş və həyat üçün ancaq idxalçı pozisiyada dayanan şit, səviyyəsiz insanlar üçün yazdıqlarım, bəlkə də, bir ovuc boş söz yığınından başqa bir şey deyil. Kafka'nın Zamza'sının daxili təlatümlərini, Qoqol'un Akakiyeviç'inin yaşadığı mənəvi ağrıları dadmayan biri üçün əlbəttə, yazılanlar sadəcə sıxıcı birinin özünüifadə cəhdlərindən ibarətdir. Bilmirəm.

Həmişə piano çalmağı öyrənmək istəmişəm, amma heç vaxt cəhd etməmişəm. O qədər boş işlərə, boş insanlara vaxt itirmişəm ki, nə vaxtsa alıb otağımın bir küncündə qoyduğum pianonun üstünü indi toz basıb. Bilmirəm. Bəlkə də həyata gecikmişəm. Və artıq nəyisə dəyişmək çox çətindir. Həmişə "sonra oxuyaram" dediyim, oxumaq üçün ən ideal zamanı gözlədiyim kitabı indi kiməsə hədiyyə etmişəm. O ideal zaman isə heç vaxt gəlməyib. Bəlkə də gəlib, amma məsuliyyətsizlik etmişəm. istanbula səyahət etmişəm, səhərədək barlarda sürünmüşəm, amma nə vaxtsa Ayasofya'ya getməyi düşünməmişəm. Bilmirəm. Heçnə bilmirəm, təəssüf ki...