59. Yenə əvvəlcə başlığın adını görüb əsəbləşdim. Çünki bizim millət bax elə budur. Öz inamına, öz əqidəsinə əks bir əqidə gördükdə onu "axmaq" adlandırır, qınayır və o insanı təhqir etmək üçün çoxlu arqumentlər irəli sürməyə başlayır. Gəlin belə danışaq. Gözünüzün önündə ananız yaxud atanız, bəziləriniz üçün sevgiliniz öləcək olsa və siz öz canınız bahasına o ölümü, zülmü dayandırmalı olsanız nə edərsiniz? Öz canınızdan əziz deyilsə hər halda onun uğrunda ölərdiniz, onu qoruyardınız. Yaxşı bəs eyni şey vətən üçün olanda necə? Bəzi insanlar buna bir qarış torpaq uğrunda "qəhrəmanlıq" kimi baxır. Elə deyil. Müharibə yalnız o bir qarış torpağı almaq üçün deyil ki. Düşmən bizim sərhəddimizə hücum edir, əzizlərimizin, bizim canımızı almaq, qanımızı içmək, xocalıdakı kimi soyumuzu kəsmək istəyir. Və mülkü əhali arasında yalnız kişilər deyil, uşaqlar, qadınlar, yaşlılarımız var. Bunları söz olsun deyə yazmıram, həqiqətən bir qadın özünü necə qoruya bilər əli silahli düşməndən? Hansı kişi özünə sığışdırar onun anası düşmənin əlinə keçsin, təcavüzə uğrasın, belinə samovar bağlansın? Bunların qarşısını almaq üçün, soyumuzu qurutmaq istəyən, vandalların arzusunu gözündə qoymaq üçün hərbçilərimiz öz canları bahasına mübarizə aparır. Bəli, mən də istəmirəm müharibə olsun. Ancaq əgər düşmən hücuma keçirsə, mülkü əhalini-bizi hədəf alırsa əlbəttə ki, bu başlıqda özünü yırtan bəziləri kimi oturub gözləmək lazım deyildi.
Bizim millət buna görə acizdi- vaxtilə qanına qarışan erməni qanındanmı irəli gəlir ya nədi bilmirəm, amma bax bu içimizdəki düşmənlər, bir-birimizdən belə diksinəcək həddə gəlməyimiz bizim ən böyük acizliyimizdir. Çünki biz vahid amal uğrunda birləşə bilmirik. Çünki biz xocalıda "ayaqlarım donub" deyən qız uşağını, Qazıyevin baxımsız, pis vəziyyətdə qalan yazıq əsgərlərini, tanksız, topsuz düşmənlə mübarizə aparan, bugünkü gündə başında qəlpə ilə gəzən elə mənim dayımı tez unuduruq. Çünki biz 2017 ci ildə ölən balaca zəhramızı tez unuduruq.


Vətən üçün ölməyi istəmək- deyildir onun doğrusu. Vətəni canı bahasına qorumaqdır. Müharibə bu dünyada ən son istəyəcəyim şeydir. Emin piri "sərhədləri itirilmiş məmləkətin küncündəyəm" deyir. Bax elə mən tam ordayam, həmişə ən qaynar təmas nöqtəsi olan bir yerdə yaşayıram. uşaqlıqdan həmişə cəbhədən gələn atəş səslərinə oyanan və artıq buna alışmış olan biriyəm. Ən son istəyəcəyim şey şəhidimizin olması, döyüşün başlamasıdır. iyirmi bir ildir mən müharibəyə alışmışam, arxa cəbhədə bu gözlər nələr görüb. danışmağa ən çox mənim haqqım var. Və vətən uğrunda ölənlərə- bizi qoruyanlara "axmaq'' deyən bu acizləri susdurmağa da. Hə sən ölməzsən bildik. Amma mənim əzizlərimə də axmaq deyə bilməzsən!