174. Dünən Səhərə yaxın ancaq yuxuya gedə bilmişdim. budilniki də ya eşitməmişəm ya da söndürüb yenə yatmışam. gözümü açanda dəqiqə 42-ni göstərirdi, yəni işdə olacam dediyim vaxta 18deqiqe qalır. saç-baş dağınıq necə gəldi özümü çatdırdım birtəhər. 57-də orda idim. Sonra da bir sürü tərslik çıxdı, boş yerə qaçaqaç. Mən də günorta elə o əhval-ruhiyyədə öz-özümə deyinə-deyinə evə gəlirəm. Evə qalxmamışdan da poçt qutusunu yoxlayıram həmişə, gələn də adətən sənəd-sünəddən başqa nəsə olmur. Baxdım ki, belə normal sənəd filan qoyulan zərfə bənzəməyən, üstündə göndərənin ünvanı yazılmayan zərf var. başqa şəhərdə olan bir tanışım da bir müddət əvvəl məndən ünvanımı soruşmuşdu, o yadıma düşdü. Pilləkənlərdə zərfi açdım ki, elə odu göndərən. Açıqça yollayıb. Üz qapağında da rəsm var, yağlı boya ilə çəkilmiş kimi. içinə də günlərinin necə keçdiyindən bir az qaralayıb, mənim işlərimi soruşub və açıqçanı kitab dükanında gördüyünü, mənim xoşuma gələcəyini düşündüyü üçün göndərdiyini yazıb. Elə yalın sözlərlə yazılıb, üstündəki şəkil elə qəşəngdi ki. Necə deyim bilmirəme, kiminsə məni belə xatırlamasından xoşbəxtlik duydum bir anlıq, amma kiçik xoşbəxtlik kimi o üstündəki rəsmi nəzərdə tuturam. onu təsvir edəcək qədər isə yazmaq qabiliyyətim yoxdu. Həm də elə bil texnologiya olmadığı dövrdə uzaqda olan hansısa dostumdan xəbər almış kimi hiss etdim. internetin əlçatan olmadığı vaxtda radioda sevdiyim mahnını təsadüfən eşitməyin hissi kimiydi. Sonrasında da bütün yorğunluğumu unutmuş kimi olmuşdum ki, qapını açdım və dağınıq çarpayı, yazı stolun üstündə oxumalı olduqlarım, o bir küncdə neçə gündü yuyulmağı gözləyən qablar, ortalıqdakı paltarlar...

Açıqçanı isə qoymuşam şkafın üstünə, gözüm sataşdıqca rəsmdən zövq alıram.