19. Məktəb şagirdi olduğu illərdə hər kəsin ən az bir dəfə də olsa aşiq olduğuna əminəm. Elə mən də belə bir zamanda anladım eşqin varlığını, yaşatdığı hissləri və sonda insanın qəlbinə bir bıçaq soxulmuş kimi ağrı verən əzabını.
Demək təxmini 14-15 yaşlarında olardım, o zamanlar işim-gücüm dərs oxumaq idi, ünsiyyətcil biri olmadığım üçün də tək-tük dostum vardı, türklər demiş 1 əlin barmağını keçməzdi. Bir məsələni də qeyd edim ki, oxuduğum müddət ərzində atamın işi ilə bağlı olaraq 4 məktəb dəyişmişəm, tez ünsiyyət qura bilməməyimin əsas səbəblərindən biri də olduğum yerə aid hiss edə bilməməyimdir, nəysə. Təzə məktəbə başladığım 2-ci ilim idi. Müəllimimiz ilin başında yeni bir qayda ilə gəldi, demək bundan sonra 1 oğlan 1 qızla oturacaqdı. Onsuz da danışdığım 3-4 nəfər vardı, indi bütün dərs prosesində sus-pus oturmağa məcbur olacaqdım. eyni partada oturduğum qızla keçən 1 ildə demək olar ki, heç ünsiyyətim olmamışdı, qızla nə danışmaq, necə danışmaq lazımdı onu da bilmirdim. amma gizlidən-gizliyə biraz xoşum da gəlirdi, o vaxt elə də çox kriteriyam yox idi, gözəl olsun bəs edərdi. Amma xoşbəxtlikdən söhbətimiz də tutdu. Dərs boyu söhbət söhbəti açırdı. indiyə qədər mənə düşüncə olaraq bu qədər bənzəyən bir qıza daha əvvəl rast gəlməmişdim. Ona olan sevgim 1-ə 5 artmışdı. Bunun da qazı ilə də hər fürsətdə onu güldürməyə çalışırdım, gülüşü bir rəssamın əlindən çıxmış ən gözəl sənət əsərini xatırladırdı mənə. Qış aylarının birində xəstələndi və düz 2 həftə dərs buraxdı, sanki boşluğa düşmüşdüm, deyib gülə bilmirdim. Dərslərimə də fikir verə bilmirdim, ağlım onda idi. Tez tez hal əhval tutur, vəziyyətini soruşurdum. Amma yemək zad yeyirdim, o qədər də yox, dünya da dağılsa yeməyimdən kəsən deyiləm.
Nəysə iki həftənin sonunda geri qayıtdı, o qədər sevinmişdim ki. Amma nəsə fərqli idi, əvvəlki kimi deyildi, salam verirdim, quru bir salamla cavab verirdi, söhbət etməyə çalışırdım, qulaq ardına vururdu. Tez-tez də telefonda kiminləsə yazışırdı. Dəli olacaqdım, düz 1 ay belə davam etdi. 1 aydan sonra yenidən mənimlə danışmağa başladı, sanki yenidən doğulmuşdum. Hər söhbətdə də sanki mənə siqnal verirdi, sevdiyini büruzə verirdi yəni. Bir dəfə isə artıq əməlli başlı sevgi haqqında danışmağa başladıq, həmin gün hansı müəllim gəldi, hansı getdi, hansı dərs olub-bitdi bilmədim, vecimə də deyildi, gözüm ondan başqa heç kimi görmürdü. dərsin sonunda masanın mənim olan hissəsinə balaca bir kağız parçası qoyub, sinifdən çıxdı. Kağızı ürəyim döyünə döyünə açdım, "məni sevirsən?" Yazılmışdı. Nə qədər vaxt keçdi bilmədim, elə key kimi kağıza gözümü zilləmişdim. Həmin gün hər şey gözümə daha fərqli gəlirdi. Çiçəklər, ağaclar, quşlar, hətta qonşunun balkondan asdığı corablara belə baxanda ürəyim açılırdı. O gün həyəcandan yata bilmədim, səhər açılan kimi ilk dəfə hamından əvvəl durub formamı geyindim, ilk dəfə idi ki, məktəbə getmək üçün bu qədər həyəcanlı olardım. ilk dərsi yol verdik, tənəffüsdə həmin kağızı qızın əlinə tutuşdurdum, içində "hə, səni sevirəm" yazmışdım, dəli kimi filan da yazacaqdım amma dedim tay ağ eləmiyim. Açıb oxudu və çantasına qoydu kağızı, qıpqırmızı olmuşdum, dilim söz kəsmirdi, o vaxt məndən nəsə soruşsaydı, yəqin ki, "həbə hübə" deyə cavab verərdim. Amma sonra nə qədər gözlədimsə də o kağız haqqında da, sevdiyimi etiraf etməyim barədə də heç nə demədi, sanki onu yazan əkizi filan idi. Heçnə olmamış kimi yenə köhnə söhbətlərimizə davam etdik, "hə indi nəyik ki biz?" Deyə soruşmağa da cəsarət etmirdim. Günlərin bir günü yenə ilk dərsdən gəlib partaya quruldum yerimi isitdim və qızı gözləməyə başladım, qoy o heçnə olmamış kimi davransın, eybiyox, mən onu sevirəm, mənə bu da bəsdir kimi sözləri beynimdən keçirirdim ki, qatilim sinifə daxil oldu, keçib arxa partalardan birində ibnənin birinin yanında əyləşdi. Necə yəni? Bu necə ola bilərdi ki? Gün boyu 2sini oğrun-oğrun izlədim, onlar danışdıqca, deyib-güldükcə mən məhv olurdum. Dərsdən çıxanda qız günahım qədər sevmədiyim bu ibnənin əlindən tutmuşdu. Eləcə çıxıb getdilər, mən də arxalarından baxıb qaldım, olanlara bir məna verə bilmirdim. Sən demə xəstə olduğu müddətdə həmin o ibnə tez-tez bununla danışıb eliyib, evlərinə filan gedib, qızın da əvvəldən elə bu xiyardan xoşu gəlirmiş. Sevgili olublarmış o arada. Sonra da dava eliyiblər, küsüşüblər onda da qız gəlib yenə mənlə danışmağa eləməyə başlıyıb, bunu qısqandırırmış guya, sonra da təzədən barışıblar. Mən necə bu ikisinin sevgili olduğunu bilə-bilməmişəm deyə başımı dağa-daşa döydüm. Həqiqətən də sevən insanın gözü kor olurmuş. Müəllimlə də yerini dəyişməsi üçün gedib danışıbmış. Qısaca Qəlbimi parça-parça edib, üstünə işəmişdilər sanki. Həmin il qurtarmaq bilmədi, ilin axırına qədər də fərqli bəhanələrlə oğlanla aramızda tez-tez dava düşürdü, başqa heç kimə də demədiyim üçün səbəbini anlaya bilmirdilər. yəqin ki qız da etirafım barədə sevgilisinə heç nə deməyibmiş. Gözündə o qədər də dəyərim olmuyubmuş. Amma sevmirdisə niyə belə bir sual verdi mənə anlaya bilməmişdim. Yəqin ətrafında ona aşiq olanların çox olduğunu bilmək mənəvi bir zövq verirmiş. Daha sonra elə qızla da salam sağolu kəsmişdik.
Xoşbəxtlikdən ilin axırında atam yasamala köçməyi qərarlaşdırdı, məni məktəbdən çıxartmaq fikirləri yox idi, amma uzaq olar, gedib gələ bilmərəm filan deyib zırıldadım, axırı məktəbi də dəyişdirə bildim. O gündən sonra bad boy oldum, qabağıma çıxanla sevgili oldum, ayrıldım demək istəyərdim, amma heç bir pox olmadı və həyat yenə də öz tempində davam etməyə başladı. Amma bu təcrübə mənə insanlardan şübhə etməyi öyrədə bildi. Heç nəyə kor-koranə inanmıram artıq, əsas da sevgiyə. Acı dolu bir xatirə kimi qaldı bu məndə.
Yenə yadıma düşdü kədərləndim gecə-gecə. qoy gedim bir siqaret yandırım...