iki gün əvvəl dayımgil dağa getmişdi, nənəm evdə tək qalmasın deyə mən də onlara getdim. Təzyiqinə görəm nənə də gedə bilməmişdi. Uşaq vaxtı valideynlərim işə gedəndə mən də nənəmgildə dururdum günaşırı, so bu evdə çox xatirələrim var. Deməli o gün divanda uzanıb telefonda qurdalanırdım, birdən saat səsinin fərqinə vardım. Mənim 4 yaşım olarkən divardan asılı olan həmin saat idi. Yadımdadı, bir dəfə anamın arxasınca ağlayanda nənəm başa salmışdı ki, saata bax, 2 olanda anan dərsdən gəlib səni götürəcək. Sakitcə nənəmin cehizlik divanında uzanıb saata baxır, saniyələrin keçməsini izləyirdim. indi də həmin divanda uzanmışdım, eyni saatın səsini eşidirdim. Gözümü yumanda çox dəhşət nostalji yaşadım, uşaqlığım gözümün önündə canlandı. Doğurdan da, vaxt çox tez keçir. Saatın fikir vermədiyimiz səsi ömrümüzdən gedir. O vaxt saf, dünyadan xəbərsiz uşaq idimsə, bu gün həyatı dərk edirəm artıq. Saat səsini dinlədikcə gözümü yumub keçmiş vaxtları, tək dərdimin pinqivinli marojnamı ərimədən yemək və anamın məni evə aparması olduğu günləri düşünürdüm. Gözümü açanda saata baxdım, 40 dəqiqədən çox keçmişdi. Boynum əyri uzandığımdan müdhiş boyun ağrısı ilə qalxıb oturdum. Nənəmin "qadan alaram, oyandınmı? Təzə çay dəmləmişəm, gəl iç" deməsi ilə yenidən bu vaxta qayıtdım. Nənəmin çayı da özünəməxsus ləzzətli olur, elə köhnə günlərdəki kimi.
Bax belə, əziz sözlük. O saat səsi biz fərqində olmadan ömrümüzdən vaxt aparır.
(youtube: 
)
)