3. Doğum gününün gözəlliyini heç vaxt yaşaya bilmədim. bəlkə də balaca vaxtı yaşamışam, ancaq xatırlamıram.
Balaca olanda ad günüm yay tətilinə düşürdü. Məktəbdə Hər kəsin ad gününə hədiyyələr alınırdı, mən isə ad günüm məktəb vaxtına düşmür deyə başını alırdım. Heç təbrik də etmirdilər, zarafata qoyulurdu bu şeylər, açıqcası bir az da xətrimə dəyirdi. Ad günü yay tətilinə düşənlər başa düşər məni.
Heç vaxt çoxlu hədiyyələr alınmadı mənə. Son 8 ildə deyəsən sadəcə 2 dənə hədiyyə almışam. Ad günüm illər keçdikcə hər kəsin yadından çıxırdı elə bil. Bu il ad günümün olmasını ailəm deməsə mənim də yadımdan çıxmışdı.
Artıq ad günüm özəl gün deyil elə bil. Kiminsə ad günü yaxın olsa ad günlərimizi birləşdirib keçirirlər. Diqqət mərkəzində olmaq istəyərdim, ancaq ətrafımda yığılıb şəkil çəkdirir, sonra yeməklərin şəkillərini çəkməyə gedirdilər insanlar. Özümü öz ad günümə yad hiss edirdim. Sanki çağırılmamış qonaq idim. Hər kəs başqa şeylə məşğul olurdu, sıradan bir gün kimi özləri üçün əylənirdilər.
Bəzən çox qəlbim qırılırdı, əsasən də çox sevdiyim insanlar məni təbrik etməyəndə. Bütün gün onların təbriki üçün gözləyirdim, ancaq heç nə demirdilər. Bəlkə də unudublar, qınamıram çox, sadəcə koyuyo be...
Böyüdükcə unudulurammış kimi hiss edirəm. insanlar məndən getdikcə uzaqlaşır, yeni dostluqlar qura bilmirəm, içimə qapanıram getdikcə. Hər il sadəcə bu soxduğumun ad günü xatırlanmaq istəyirəm, o belə alınmır bəzən.
Ad günümün birində tək qaldım hətta. Səhər durdum ki, heç kəs yoxdu ətrafda, sadəcə mən və dörd divar. Yalnızlığı dibinə qədər hiss etdim o gün. Gözümdən bir damla yaş düşdü. Ad günü sevincinin yoxsa yalnızlığın acısının şərəfinə yerə düşmüşdü bu damcı, bilmədim. Acının tatlı tebessümü idi deyəsən.