(youtube: 
)
)yazarın hal-hazırda dinlədiyi yox, sadəcə paylaşmaq istədiyi mahnı.
ömrüm boyu dəfələrlə qulaq asmışam, ancaq 1 dəfə dinləmişəm. 4 dəqiqə 36 saniyə nəfəs almamışam, ala bilməmişəm. mahnı deməyə dilim gəlmir, amma sözləri, musiqisi, müslüm maqomayevin səsi.. o qədər mükəmməldir ki, izah edilməz.
bu şedevri dinləyəndə balaca idim, ancaq başa düşürdüm ki, bir gün anam olmayacaq hamı kimi, hər şey kimi. arzu edirdim anamın ölümünü görməyim, elə bilirdim qaldıra bilmərəm. sonra da fikirləşdim ki, əgər mən anamın ölümünü görməsəm, onda anam mənim ölümümü görəcək və o üzüləcək. onun üzülməməsi üçün arzumu dəyişdim və özümə, anam üzülməsin deyə onun yoxluğunu qaldıracaq güc arzuladım.
bu mahnı da bir şeydən sonra yadıma düşdü. anamın nəsə zəifliyi var, həkimə getmir və aparmaq da mümkün deyil deyə nə olduğunu bilmirik. arada halı pisləşir, rəngi qar kimi ağarır, bütün bədəni quruyur, heç danışa da bilmir. yenə elə olmuşdu və vəziyyət o qədər ciddi idi ki, atam oturub ağlayırdı elə bizim yanımızdaca. bilirsiz nə oldu? anam 2 daşın arasında sözləri eşidilməyəcək halda, son sözlərini deyirmişcəsinə hıqqına-hıqqına mənə "hava soyuqdu, corab geyin, xəstələnərsən", atama da "böyük qız birtəhər oxuyub qurtardı, balacanı sənə tapşırıram və oxutmasan haqqımı halal eləmərəm" dedi. evdə siçan öldürüləndə hönkürtü vurub ağlayan biri olaraq gözümün suyunu axıtmalı idim bu mənzərəyə. bəs ağladım? yox. əlim ayağıma dolaşdı? heç. səsim belə titrəmədi? xeyr. ömrümdə bir hadisəyə verdiyim ən soyuq reaksiya idi. deyəsən, ən azından anam üzülməsin deyə ağlamayacaq qədər olmuşam artıq. kimə və ya nəyə təşəkkür etməliyəmsə, burdan təşəkkürlərimi göndərirəm.
Ana, səsin aydın səhər olar,
Ana, qəlbin keşik çəkər bizə,
Yolum üstə uzaq səfər olar,
işıq olar nurdan düşən gözə.
Mənim görən gözümsən sən, ana,
Ömrüm-günüm, özümsən sən, ana.
bütün anaları da gül qoxan əllərindən, ayaqlarından, üzlərindən öpüb bərk-bərk bağrıma basıram. daha bir entry'nin sonu.