228. Hər gün neçə şəhid dəfn edirik biz,
Ağacı torpağa basdıran kimi.
Üzlərdə qəzəbdən nə kölgə, nə iz,
Dəfn mərasimi ötür an kimi.

Niyə bu mərasim sarsıtmır bizi?
Necə gəlib çatdıq bu "məqama" biz?
Bu ki, faciədir... faciəmizi
Niyə çevirmirik intiqama biz?

Qəzəb zirvəsindən endik biz bu gün,
Yoxuşlar çevrilib enişə döndü.
Şəhid dəfn eləmək, yoxsa, bizimçün
Adicə qaydaya, vərdişə döndü?

Məzarm başında qanadlı sözlər,
Qanadlı cümlələr baş alıb gedir.
intiqam hissimiz varsa bir qədər,
O da bu sözlərlə boşalıb gedir:

"Ədalət bizdədir... bizimdir zəfər,
Daim güvənmişik biz həqiqətə.
Vətənin yolunda ölən şəhidlər
Ölmür, qovuşurlar əbədiyyətə".

Çox gözəl sözlərdir, hikmətli, kövrək
Amma çox uyuruq sözə, "hikmətə".
Yoxmu mərasimdə bəs bu şəhid tək
Qovuşmaq istəyən əbədiyyətə?

Buyursun, bir nəfər irəli gəlsin.
Bu şəhid oğlana varmı bir əvəz?
Onun qatilinə hanı qəzəb, kin?
Onun qisasını kim alacaq bəs?


Verib Qarabağı Bakıya qaçdıq,
Bakıda "Qarabağ" kafesi açdıq.
Verib Qarabağı oxuduruq biz,
Toylarda "Qarabağ şikəstəsi"ni.
Heç demə, bizim də kişiliyimiz
Toylarda cırmaqmış minlik dəstini.


Çaldı, Qarabağı çaldı düşmənim
Bəs o şikəstəni oxuyan kimdir?
Düşmən əlindəykən Qarabağ,
mənim
Şikəstə deməyim şikəstliyimdir.

Biz bunu bacardıq, biz bunu yalnız,
Bizə qənim olmuş öz tamahımız.
Düşmənə yönəlmir qəzəb də, kin də,
Dərs ala bilmədik əcdadımızdan.

Özümüz bu kökdə, yurd yad əlində,
Haray Çələbi xan, haray Pənah xan!
Bəxtiyar Vahabzadə