2. əslində, daha çox "hər şey üçün söz verən insan"dır. yəni problem sözü verib, sonra o sözü tutmamaq deyil. lazım gəldi gəlmədi, və ya bir şeyi edə biləcəyindən əmin olmadığı halda söz verib, sonra da onu edə bilməməsi, və ya sözgəlişi söz verdiyi üçün unutmasıdır. biraz daha açım. əvvəldənmi belə idi, yoxsa son illərdəmi belə olub, dəqiq bilmirəm, insanlar özlərini mühüm və işə yarayan biri kimi göstərmək üçün yeri gəldi gəlmədi "söz, bunu edəcəm", "sabaha hazır olar, söz verirəm" filan tipli cümlələr işlədirlər. normalda bu cümləni işlətmək çox məsuliyyət tələb edir. yəni sən birinə söz vermisən və artıq bu sözü yerinə yetirməlisən. əks halda gözdən düşməyə başlayacaqsan. amma bu insanlar nə edir? söhbətin adi bir cümləsi kimi bunu işlədir, heç özləri də fərqinə varmır ki, kiməsə söz verib. sonra da unudur. çünki o bunu şüurlu və düşünülmüş şəkildə deməyib. və ya digər bir situasiya, görüləcək işin çətinliyini görə bilmir və qarşı tərəfə söz verir, lap şüurlu formada da olsa. amma işin çətinliyi qarşısında sözünü tuta bilmir. nəticə olaraq, gərək söz verəndə bunun məsuliyyətini dərk edib bunu xüsusi olaraq planlaşdırasan və işi yerinə yetirə biləcəyindən əmin olasan, ən azından alternativ variantlar fikirləşə biləsən.

mən heç vaxt söz vermirəm. uzağı deyə bilərəm ki, çalışaram əlimdən gələni edim. edə bilməsəm də, söz vermədiyim üçün sözümü tutmamış olmuram.