7. uzun müddət bu haqda düşünmüşəm. əvvəllər çox şikayətlənirdim, hətta bunun bir cəza olduğuna inanırdım. hər insan kimi bir gün mən də bir “qorxunu” yenmək üçün onun üstünə gedilməli olduğunu düşünərək əslində özümün üstünə getmiş oldum. “fake it till you make it” məntiqiylə ekstravert insanı oynadım, özümə içində olmaqdan heç də məmnun olmadığım geniş çevrə yaratdım. uğurlu oldumu? qismən. qismən deyirəm, çünki zamanla doğrularımdan, əsl istəklərimdən yayındığımı dərk etdim. sən demə introvert olmaq utancaq olmaq, və yaxud da çox vaxt qorxu adlandırılan bir şey deyilmiş. bu məni mən edən xüsusiyyətlərdən biri imiş. mənfi yönləri varmı? çoxdur. amma nə qədər cliche səslənsə də ən çətini qəbullanana qədərdir. son olaraq, üstdəki yazara qatılaraq deyə bilərəm ki, bu cəmiyyətdə introvert olmaq həqiqətən də nemətdir. ən azından yanızlıq sənin seçimin olur və bu sayədə sırf tək qalmamaq üçün həyatına hər insanı sorğusuz-sualsız alanlardan olmursan.