4. uşaqlıqdan yaşadığım bu yaxınlarda yenidən qayıtmış bəlkə də əslində heç getməmiş olan problem. psixologiyada çox vaxt xəstəlik olaraq qəbul olunmur, daha çox şizofreniya kimi mental problemlərin başlanğıcı hesab olunur. hardasa 6-7 yaşım olardı, bilən bilir tək uşaqsansa sən özün öz əyləncəni yaratmalı olursan. nə isə, mən də başladım özümə belə əyləncə yaratmağa. saatlarla otağımda tək otururdum və xəyallar qururdum. məsələn, xəyalımda mən noorchester yox bir "x" idim. orda tək uşaq da deyildim, azərbaycanda deyildim və s. belə şeylər. bu hardasa 10 il flan belə qaydada davam etdi və mən elə bilirdim ki, normal olanda budur. sonralar ərgənlik adlandırdığımız yaş aralığında həyat tərzim dəyişdi. başladım insanlara şans verməyə, bir entry'imdə də qeyd etdiyim kimi ekstravert insanı oynamağa. o sıralar özümlə çox tək qalmırdım deyə artıq xəyalımdakı həyata ehtiyac duymurdum. sonralar yenə 4-5 il sonra elə ki özümlə tək qalmağa başladım (bu öz seçimim idi) dedim "here we go again." yenə xəyalımda başqa bir həyat var və mən bir növ ssenari yazıb orda səhnə qururam. düzdür, çox absurd səslənir, amma ən azından xəyal ilə gerçəyi ayırd edə bilirəm. (təsəlli? hələki şizofren deyiləm lol) o vaxtları anladım uşaq idim əylənməyə ehtiyac duyurdum, amma indi baxıram önümdə o qədər dəyərləndirmədiyim fürsətlər var ki. bir yandan ucsuz bucaqsız xəyal gücü çox yaxşı bir avantaj ikən, digər yandan sosial həyata bu qədər zərər verməyi o avantajı da aparır. belə, bilmirəm yəni. bəlkə də bununla yaşamağı öyrənmək lazımdır.