57. ara diliylə desək, paqon priznavat eləməyən, rəisə belə özünü sındırtmayan, sərbəst, disiplinli, güclü qadın. Qardaşım yalandan sənə "səndən ya yaxşı hərbiçi, ya da prokuror çıxardı" demir. Buna görə dostlarım arasında sənə balet edənlər də var. amma onunla birgə məzəli şəkildə içində balaca, küsəyən qız da var. Münasibətlərimizdən danışsaq, qarışıqdır, həqiqətən çox qarışıqdır. Bir yandan heç kimə özünü sındırmayan qadının uşaqlarına görə özünü sındırmağı ağır gəlir mənə. Uzun müddət bunu içimdə yük kimi daşısam da, sənə bunu deyəndə gözün doğub, ağlayıb "bir də bunu demə" desən də, hələ də bəzən "mən olmasaydım, o evdən çıxıb, cavanlığını yaşayardı" fikrinin ağırlığını hiss edirəm. Sənə həm acıqlıyam, həm acıqlı deyiləm. Bilirəm, qürurlu birinin özünü sındırmağı, uzun illər istəmədiyi həyatı və kasıblığı yaşamağı ağır hisdir. Bilirəm, sənə bizim uşaqlığımızdan, böyüməyimizdən zövq almağa imkan verməyiblər. Hətta əksər qadınlar uşağının doğulduğu günü xoşbəxt günləri saysalar da, sənə onu yaşamağa da tam icazə verməyiblər. Bir qıcıqlıq yaradan olub. Nə vaxt yeridiyimizi soruşanda "bilmirəm, atan elə şeyləri daha yaxşı bilir" deməyini də anlayıram. Amma o evdə olanlar mənim günahım deyildi. Nəticədə azərbaycan ailələrinin əksərində qaynana terroru var. Mənə yük olan fikrin günahkarı da sənsən. Olanların acığını məndən çıxdığın üçün mən belə düşünməyə başlamışam. Valideynlər uşaqlarının qəlbini qıra biləcəklərini düşünmür deyəsən. Deyəsən, sən də mənim qəlbimi qırdığını görmürdün. Halbuki sən ağladıqca mən çarəssizlikdən nə edəcəyimi bilmirdim. Üstündən 15 ildən də çox vaxt da keçsə, hələ də gözüm dolur. Nə qədər dərinə basırsam da, üstünü örtsəm də, yadıma düşəndə gözüm dolmağından alınmadığını anlayıram. Bunlara görə səni tam qınaya da bilmirəm. Çünki səndə də nə əsəb, nə yaşam həvəsi qoymuşdu o adam. Amma yenə də uşaqlıq xatirəsi deyəndə ilk yada düşən 3-4 xatirədən 2-si dava və çujoy paxmel vurulmaq olmalı deyil. indi peşiman olduğunu da bilirəm, o vaxt da zatən peşiman olurdun. indi də bəzən niyə aqressiv və histerik olduğumu da ona görə başa düşürsən. Bəzən özüm də içimdən çıxa biləcək şiddətin səviyyəsindən qorxuram. Elə o vaxtlara görə uzun müddət əzik gəzmişəm mən. Hələ də özümü düzəltməyə çalışıram. Zəif adamları sevmədiyini bilirəm. Zatən mən də zəif, əzik olmaq istəmirəm. Məncə, zəif də deyiləm. atışmalarımız olur. Əslində qalsa, o atışmalarda sözümü deməyi öyrəndiyimi gördükcə atışmağımıza acıqlansan da, sözümü deməyi öyrənməyə başlamağıma sevinirsən. Atışanda da atam araya girir. Camaat anasına atasından şikayət edir. Mən də atama "onu başa sal" deyib anamdan şikayətlənirəm. Lol. Bunlara rəğmən indi daha yaxşıyıq. Daha sevinclisən, daha insana açıqsan. Daha çox sevdiyini göstərirsən. Fikrimi alırsan. Bu küsəyənliyin olmasa, lap yaxş olardı. Zatən sən həmişə bizi sevmisən. 22 yaşlı qızı öpüb, "totuqız, sabahın xeyir. Dur yemək ye" deyib durğuzan neçə adam var ki? Sadəcə sevgini göstərmə tərzin fərqli olub. idarəni itirməkdən qorxmusan sanki. Məsələn, başqaları uşaqlarını tərifləyəndə sən tərifləməmisən. Bilirəm, zəhlən gedir biri uşağını tərifə basıb, mənim uşağımdan yoxdur deməyindən. Üzümüzə də pohpohlayıb, tərifləməmisən ki, sonra özümüzü buraxarıq. Yeap, camaata xalxın uşağı mən idim. Mənə də başqaları. Bizi prinsipial etmək istəyirdin, bilirəm. Amma fərəhləndiyini də üzdən görmüşəm. Çəkib, hədiyyə etdiyim rəsmin şəklini xalama atdığını bilirəm. Öpdüm.