14. sənin kimi, gözəlim, şux nigarımız yoxdur,
sən gözəllikdə olan nazlı yarımız yoxdur.

bizim ancaq sənədir sevgimiz, məhəbətimiz
bir özgə dilbəri sevmək qərarımız yoxdur.

hansı gündə yaradıb tanrı səni, bilməyirik
sənə bənzər, hələ, bir gül-güzarımız yoxdur

gözəlliyindən əlavə, vəfalı dilbərsən
yolunda həsrətimiz intizarımız yoxdur

bu gözəlliklə nə etsən bizə haqqın var,
sənə bir söz deməyə ixtiyarımız yoxdur.

məşədibaba, hərə bir yadigar qoyub gedəcək
bizim də sözdən özgə yadigarımız yoxdur.

sırf meyxanasına görə deyə bilmərəm, amma qəzəlləri superdir. meyxana deyəndə daha çox cığallıq edən uşaqlar kimi söyüşə keçirdi, nənə zarafatı, ağır sözlər. ona görə çox adam onunla deyəndə ehtiyat edib, yoxsa ki, belə super deyişməyi olmayıb. bir də maştağalıların yersiz onu, onun misalında məştağa məktəbini və meyxananı biz yaratmışıq fikrini 7/24 dəstəkləmələrini anlamıram. meyxana, yəni musiqilə, daha doğrusu klassik şəkildə nağarada tutulan ritmlə həmahəng deyilən qafiyəli söz. meyxana, çoxumuzun da bildiyi kimi mey- yəni şərab və xana- ev kəlmələrinin birləşməsindən əmələ gəlib.

Qoyma gələ, saqiya, zahidi meyxanəyə,
Dönməyə meyxanəmiz məscidi-viranəyə (m.ə.sabir)

amma və lakin irfani mənada meyxana sözünün mənası tamam başqadır. mey əbcəd hesabı ilə 14 rəqəminə işarədir. Ki, bu da dini təxəyyüldə 14 məsuma işarə edir. klassik ədəbiyyatımızda irfani meyxana əhlinə çox rast gəlmək olar. füzuli, seyid əzim, sabir və s. çoxdu irfani şəkildə yazıb yaradan şairlərimiz. və ya ritmik musiqiylə deyilən qəzəllər saysız-hesabsız. milli kinomuzda "nəsimi" filmindəki nəsiminin dərvişlərlə söhbəti və orda oxunan qəzəl, "yuxu" filminin sonunda h.z. tağıyevlə, musa nağıyevin bakı zirzəmilərinin birindəki mey məclisindəki iştirakı.
müasir dönəmdə azərbaycanda meyxana avaraçılıqdan başqa bir şey deyil. çoxsunun heç bir qram da ədəbiyyat təhsili yox, yalandan sözləri yan-yana düzməklə ucuz çörək mənbəyi tapmışam da, niyə başqa işlə məşğul olum ki?! fikri ilə yaşayanlardı. həyatda özünü tapa bilməyən kim varsa ordadır. mövzular da eyni və neqativ: "türmə həyatı", "yaxşı oğlan", "yalançı din", "böyük qardaşlara salam", "mən filankəslərlə meyxana demişəm". bir də bunlara çəpiş çalan, ağız suyu axıdan xiridarlar..
halbuki, xiridar sözünün də ədəbiyyatda tamam başqa məna yükü var. bir insanın digərinin halından söz demədən anlaması. yəni ləb demədən ləbləbini anlamaq. necə ki, dədə qorqudda qanturalıya gəl səni evləndirək və necə bir qız istəyirsən deyəndə “Ata, məni evləndirmək istəyirsənsə, bilirsənmi mənə layiq qız necə olmalıdır? Mən yerimdən durmadan o durmuş olsun!. “ bir sözlə, arif(ə).

meyxanada açılan qafiyələr demək olar ki, istinasız əruz bəhrindədir. əslində təkrarlanan sözə ədəbiyyatda rədif deyirlər. qafiyə sözlərin bir-bir ilə uzlaşmasıdır. şeirin, qafiyənin əruzun hansı bəhrində olmasını bilmək üçün fel sözünün əruzda hallanmasını bilmək lazımdır. ona görə, əjdaha deyə biləcəyimiz meyxanaçıların çoxsu həm də qəzəldən anlayıblar.
mənim üçünsə, meyxana deyiləndə ağla ancaq bir nəfər gəlir: aydın xırdalanlı. meyxanada onun qədər bilikli və hərtərəfli insan yox kimidir. onun stilində biraz vüqar biləcəri deyirdi, o da daha çox dini mövzularda yaxşı idi. amma, aydın unikal biri olub.
musiqi ah səsi, nalə səsi, vay səsidir
bu təbiətdə dəniz dalğası, çay səsidir.
ən şirin səs ananın çaldığı laylay səsidir
mənə etmişdi müqəddəs bu səda musiqini.

otur bu ev tapşırığına tezis yaz, doktorluq al. amma day, sözaltıdır da, ürəy sındırməy olmaz, biraz səsim yoxdu, düzdü oxuyən deyiləmee, qərdeşim yəqin tutar da məni də.
aləm qalxsa, səni məndən almağa, hamınnan alaram götürrəm səni
getsən də dünyanın sonuna qədər, düşərəm arxanca ötürrəm səni