64. “Ölüm. Sadəcə 4 hərf idi mənim üçün. Heç bir məna kəsb etməyən söz. Heçnə hiss etmirdim deyəndə. Hərkəsin qorxduğu bu söz, nə idi axı. Niyə hərkəs ağlayırdı eşidəndə. Çox ölən olmuşdu, qohumda, qonşuluqda amma onları yaxından tanımırdım. Eşidirdim filankəs öldü. Deyirdim hə allah rəhmət eləsin amma bu qədər heçnə hiss etmirdim. Başa düşmürdüm ölümü.

Nənəm uzanmışdı çarpayıda. Bütün uşaqları yanında idi. Anam da yanında idi. Birdən bütün səslər kəsildi nənəmin ürək döyüntüsü ilə birgə. Çığırışmalar başladı. Nənəm ölmüşdü. Ölüm. Nə idi axı ölüm. Niyə hərkəs ağlamağa başlamışdı. Niyə anam ağlayırdı? Axı niyə bu dört hərf bir insanı bu qədər ağladırdı? Birdə nənəm nəfəs almayacaq deyə? Sonra anamın çığırtısı gəldi, sonra xalamın sonra yenə, yenə. Məni çıxartdılar otaqdan. Axı uşaq idim hələ.

5 saat əvvəl: dərsdən gəlmiş və tək isdəyi çarpayısına uzanıb telefon oynamaq isdəyən uşaq idim. Evə gəldim, ayaqqabılarımı çıxardıb otağa qaçacaqdım ki, nənəm çağırdı. içimdən heyiflənə-heyiflənə getdim. Bir-iki şey buyur elədi, elədim. Sonra otur dedi, oturdum. O mənə baxdı, mən isə tez getmək isdəyi ilə pərdəyə. Kaş ki, sizin universitetinizə girməyinizi görərdim dedi. içimdən güldüm. Axı niyə də görməsin? Nə var idi ki burda. Belə də dedim. Ay nənə görərsən də. Eyh bala dedi, başa düşmədim. Nə demək isdədiyini eyni ölümü başa düşmədiyim kimi başa düşmədim. Sonra, olar nənə gedim dedim, get dedi. Mən isə sevinərək çıxdım otaqdan.

Bir anda gözlərim dolmağa başladı. Niyə axı ölümə görə yoxsa keçirtdiyim günahkarlıq hissinə gorə. Otağıma getdim. Qardaşıma dedim nənəm ölüb. O da başa düşmədi. Bir yaş daha böyük olmağına baxmayaraq o da başa düşmədi ölümün niyə hərkəsi belə incitdiyini.
3 ay, 4 ay, 5 ay keçdi. Anamın ağlamaqları dayanmırdı. Aylar keçirdi anamın gülümsəməsi gəlmirdi, aylar keçirdi, anam daha da solurdu. Adı solmaz olan qadın sanki adını inkar edirmiş kimi dayanmadan solurdu.
Artıq başa düşmüşdüm ölümü.
Ölüm nənəmin yox anamın hər gecə yatmadan əvvəl nənəmi yuxusunda görmək istəyi ilə yanıb tutuşmağı idi.
Ölüm anamın hər güləndən sonra ağlaması idi.
Ölüm o dünyada yox bu dünyada idi.”

— illər sonra qeydlərdən tapıb oxuduğum bu yazı necə hələ də mənə o günü olduğu kimi hiss elətdirir bilmirəm.