183. neçə gündü ürəyim partlayır, yazmasam olmaz. fikirlərimi ifadə etmək üçün daha uyğun başlıq da tapmadım, bura yazıram.

bir neçə gün əvvəl səngərdən olan videoda əsgərlərimiz arasında belə bir dialoq keçir:
+əziyyətiniz yerdə qalmasın.
-a.y.e jizn voram!
+zəhrimar, a.y.e-nin yeridi?
-şəhid olanda bu videonu paylaşacaqlar e mədəni olun.
+onsuz da mahnı qoyacaqlar da.
-hə, mahnı qoyacaqlar.

bir neçə gün əvvəl tanış qızlardan biri bu videonu whatsapp statusunda paylaşıb altdan o gülməkdən gözündən yaş gələn smileni qoymuşdu. mən isə videoya baxanda ürəyim ağrıdı. gör nə gündəyik ki, əsgərimiz deyir "onsuz da mahnı qoyacaqlar da". məncə gülməli deyil, əksinə çox ağır cümlədi. ölümü gözə alaraq cəhbədə vuruşursan və şəhid olsan ailəndən başqalarının sadəcə reyting xətrinə şəklini, videonu paylaşacağını bilirsən. vallah, çox acınacaqlı durumdur e. iyrənirəm artıq reyting xətrinə şəhidlərimizin, hərbçilərimizin, yaralılarımızın şəkil və videolarından istifadə edən bu cəmiyyətdən. sözün əsl mənasında ürəyim bulanır belə insanlardan. 2-3 dənə eyni mahnı, şəkillər, sonra da tiktokda, instada reyting güdmək.
uzaq tanışlarımızdan biri müharibə vaxtı itkin düşmüşdü, cəmi 19 yaşı var idi. ailəsi bütün xəstəxanalara, cəbhə bölgələrinə səs-soraq salmışdı təki sağ tapılsın deyə. 5 gün əvvəl nəşini gətirdilər, mühasirəyə düşüb şəhid olublar bir dəstə. səhərsi gün anamın telefonunda statuslara baxırdım. ambulansdan tabutu düşürəndə ətrafda 2 cürə insanlar var idi; göz yaşıyla ağlayan yaxınlar və əlində telefon, yaxşı çəkmək üçün bir-birini ayaqlayan iyrənc insanlar. hara gedir bu cəmiyyətin axırı?! dşünməkdən ağlımı itirəcəm. dərmanlar əsəblərimi sakirləşdirir amma kədərə heç nə etmir.