195. Səhərdən bura yazmaq istəyirdim, yaxşı ki yazmadım. Elə sevinirdim. Bu dəfə bitəcəkdi. Olmadı. ilk dəfə atanın mənə dəstək olduğunu hiss elədim bu gün. Bir növ pirr qələbəsi idi.
Dünən dostuma qışqırmaq istədiyimi demişdim, bu gün bacardığım qədər, boğazım ağrıyana qədər qışqırdım.
Amma bir az şüvənlik, bir az da qorxudan deyəsən. Kabus kimi dəqiqələr idi. Bu dəfə də özümü o maşından ata bilmədim. Cəld tərpənməyi öyrənməliyəm.
Bayaq mama gəlib üzümdəki cızıqlara krem çəkdi, üstümü örtdü, gecə acaram deyə banan, şirniyyat gətirdi. Halbuki bir neçə saat əvvəl insanların içində onu sevmədiyimi demişdim. Sevirəm mi? Bilmirəm.
insanların necə əxlaqsız, mənəviyyatsız və vicdansız olduğunun bir daha şahidi oldum. Bu günü də, bu günün yaşanmasında şərəfsizliyi keçənləri də unutmayacam.