207. Sevgili günlük, günü gündən insanlara qarşı səbrimin tükəndiyini hiss edirəm. Halbuki əvvəl mənə "səndə daş səbri var" deyirdilər. Getdikcə kiçik məsələləri belə izah etməyə hövsələm çatmır, əsəbləşirəm. Evdə sırf marağa "hara gedirsən, nə üçün gedirsən, bu detal nədir" soruşulanda belə sonra deyərəm deyib yola verirəm. Çünki o detalı da izah etməyə hövsələm çatmır bəzən. Şeylər bir az tərs gedəndə əlimdəki əşyanı parçalayasım gəldiyi də olur. Yüksəkdən danışıq da bir müddətdir çilədən çıxarır məni. Özüm alçaqdan danışan biriyəm və məndən yüksəkdən danışmağım tələb ediləndə yoruluram, öz səsim başıma düşür. Az öncə sahə həkimi məni tərsləyib, səsini qaldırdı deyə içimdə yaranan qəzəbi təsvir edə bilmirəm. Qadını parçalamaq istədim rəsmən. Əsəbdən gözüm doldu. Qadının qırtlağına basasım gəldi. Mən nə ara belə əsəbi oldum bilmirəm.