7. daha bir *ad günü*nü geridə qoyduğun andır məncə.

dünən anamın ad günü idi, daha 1 gün əvvəldən kədərli görünürdü. araya söz salıb zarafatla "təbrik eləməyin sabah məni, özümü yaşlı hiss edirəm" dedi. əvvəlki gün axşam da "deyəsən həqiqətən qocalıram artıq" deyirdi. saat 12-dən sonra təbrik etməyək deyə 12 olmamış yatdı. dünən də biraz həyəcanlı, biraz əsəbi, biraz da kədərli idi. deyəsən anam da yaşlandığını qəbul etmək istəmir. əslində hələ 42 yaşı tamam oldu. maraqlıdır, necə bir hissdir insanın yaşlandığını qəbul etməsi, ya da qəbul etmək istəmədiyi. məsələn mən 20 yaşıma keçən gecə ağlamışdım, çünki iyirmilərə keçdiyimi qəbul edə bilmirdim. ağır gəlir məsuliyyəti, ya səslənişi. o vaxt ailəm jurnalında belə bir cümlə oxumuşdum, "əgər yumurta çöldən qırılırsa deməli həyatı sona çatıb. yox, əgər içəridən qırılırsa demək həyatı hələ təzə başlayır." o vaxt bu cümləni anlamamışdım, yumurta içdən necə qırıla bilər ki, deyə düşünürdüm. indi illər sonra yenidən yadıma düşdü o məsəl, həmin an dərk etdim. qorxuları, divarları, tabuları, olmazları yıxıb içimizdən qırıla bilsək, həyat yeni başlayacaq bizim üçün. məncə qismən də olsa "içimdən qırılmışam". doğrudur, edəcəyim və edə biləcəyim, etməli olduğum çox şey var. amma mən özümü yaşlanmış yox, sadəcə böyümüş hiss edirəm. məsuliyətimin artdığını, həyatı özbaşına buraxmaq lazım olmadığını anlamışam. amma yaşlandığını anlamaq tamam fərqli duyğu olsa gərək. 42 yaşım yoxdur və 3 uşağımın gələcək qayğısını çəkmirəm deyə yəqin tam anlamıram durumu. əgər 42 yaşıma qədər sağ qalsam, gəlib bu başlığa yazacam necə bir duyğu olduğunu.
neçə ildən sonra karantin sayəsində bütün ailə anama ad günü keçirdik. gizlətməyə çalışsa da sevinci və kədəri gözlərindən oxunurdu. mən isə dünən anamı qucaqlayıb öpərək ad gününü təbrik etmək cəsarətini özümdə tapa bilmədim... bəlkə anam üzülməsin deyə, bəlkə də aramızdakı görünməyən divarlara görə. qəribədir, tanışlara asanlıqla "yaxşı ki, doğulmusan və tanımışam səni" deyə bilirik, amma ən doğmalara demək olmur. ən azından mən bacarmıram. buna görə özümü qınamıram, çünki xarakterim belədir. amma özümü qınamadığım üçün də vicdan əzabı çəkirəm...
bu gün mən də duyğusalam deyəsən. buna görə sevmirəm ad günlərini.
mama, buranı heç vaxt oxumayacağını bilirəm. özünə deyə bilməsəm də ürəyimdən keçir ki, ad günün mübarək. ümid edirəm səhhətin tamam qaydasında olar. həyatının geri qalanını gülərək keçirərsən. bağrıma basıram səni.

not: *sözaltı günlük* və *anaya demək istədiklərimiz* qarışımı bir entry oldu, yola verin.