61. oğlan olmamışam deyə məni öldürmə cəhdinizi üzü-üzümə demisiz, canınız sağ olsun. günah mənimdi, qızam, üzrlü sayın. gətirib atmısız məni bu yekə heçliyin tam ortasına. nə ata qayğısı görmüşəm, nə bircə dəfə "qızım" sözünü eşitmişəm, nə bir dəfə "nəyin var?" sualın vermisiz, nə qayğım çəkilib, nə maddi, nə mənəvi təmin eləmisiz, heç nə, alabaşına külbaşına təhsildən başqa heç nə. eybi yox, keçirəm. bu gün mən varamsa o "mən"i yaratmağımda sizdən öyrəndiyim tək şey "valideyn necə olmur?" sualıdı. çox çox minnətdaram. sizdən biri olmayacam ən azından.
gün olub acından yata bilməmişəm, adın bilmədiyim uzaq qohumların paltarı ilə keçinmişəm, orası yamaq, burası cırıq. bir dənə kurtka almısız 2-də oxuyanda xl razmer, 11-i qurtarana qədər geyinmişəm, hələ də əynimə olur içinə pox. imkansızlıqdan nə əlavə məşğuliyyətim olub məktəbdənkənar, nə də bir şey. nə istəyim olub heç birini sizə deməmişəm, geri çevrilməyi çox yaxşı öyrətmisiz deyə. o qədər qırmısız ki məni, insanlardan qorxar olmuşam, bir dənə adamı yaxınıma buraxa bilmirəm, onsuz da çilik-çilikdi ruhum, gəlsin biri də əl vursun dağılım, sonra gəl yığ bunu, bacarırsan. olmur valla, olmur. hazırlığa verməyə pulunuz olmayıb deyə istədiyim ixtisasda belə oxumamışam a kişi. 14 yaşımda barmaqlarımın ucun iynə qan-qalaq edə edə 1-i 1 qəpikdən düymə tikmişəm, pul yığmışam özümə əyin baş almışam. özümü biləndən 1 qəpik ummamışam sizdən. indi də ummuram. görürsüz ki, 1 ailəyə kömək edəcək gündəyəm çox şükür. şərəflə, zillətlə, əzab-əziyyətlə qazanıram pulumu. iş orasıdır ki, hansı çətinliklə qazandığımı bircə siz bilirsiz, amma görmürsüz. heç vaxt yaxınımda olmamısız, bir valideyn kimi mənim gələcəyimi düşünməmisiz, buraxmısız başlı-başlına, indi də sizdən asılılığım evinizdə qalmağımdadı, vəssalam. səhv deyirəm? yox. elə bilirsiz böyümüşəm, xeyr, elə deyil. mən uşaq vaxtı qırıldığım yerdə qalmışam hələ də. o yer ki, oyuncaqsızlıqdan ağ vərəqə nəsə çəkib kəsib özümə oyuncaq bilmişəm, o yer ki, içim rəssamlıq sevgisiylə, şəkil çəkmək eşqiylə alışıb yanarkən sırf aylıq 20 manatdı deyə kursa qeydiyyatdan əliboş qayıtmışam, bir parçamı orda qoyub gəlmişəm bu günə. o yer ki, 5-10 qəpik yığa-yığa 7lik sadə karandaş almışam, mənim də fərqli karandaşım var, rəssamlardaki kimi demək üçün, hiss etmək üçün. o yer ki, səsimi boğazımda qoymusuz, imkan verməmisiz gedim musiqiyə. 100 faiz əminəm, istəsəz edərdiz bunu. istəmədiz. yaxşı, deyərsiz ki, imkan yox idi bla bla bla, yox idi doğmazdız da məni, nə məcbur idi, birini acından öldürdüz, onun əvəzinə məni gətirdiz yaşaya-yaşaya cəhənnəmi göstərməyə?
nəysə, elə bilirsiz bütün gün ağzım qulağımdadı, gülməkdən ağız kənarlarıma qırış düşüb, 32 dişim çöldədi deyə hər şey yaxşıdı, qızınız xoşbəxtdi. başıma göydən daş düşsün əgər o gülüşlərdən biri içimi həqiqətən isidirsə. hamısı fikrimi yayındırım deyədi. ağın çıxartmışam artıq, dəxli oldu olmadı hər şeyə reaksiyam gülməkdi, psix eləmisiz, havalandırmısız adamı.
bütün bunları ona görə dedim ki, xatırladım hardan hara gəldiyimi, necə gəldiyimi, kimlə gəldiyimi. heç kim lazım deyil mənə bütün bunlardan sonra. nə xoş günümü bilmisiz, nə də bəd. gün olub gözümün suyu duzdan yandırıb üzümü, xəbəriniz olmayıb. mariyadı da əşi, yəqin yenə internetdə nəsə xəstə it şəkli görüb ağlıyır. hə, hə.
bir də xatırladıram ki, mən də adamam, valla. arada mən də özüm haqqında nəsə düşünə bilirəm, nəsə istəyə bilirəm, məni də xoşbəxt edən nələrsə var, taxtadan düzəlməmişəm, mənim də duyğularım var, arada baxın bi mən tərəfə, görün məni, nə gündəyəm görün.
imkanınız olmayıb, canınız sağ olsun, nə deməli? siz bir qırağa, mən özüm tək ayaq üstə dura bilirəm artıq. hə, məni xoşbəxt edən şeylər əlimdə yoxdu, yaratmaq gücündəyəm, amma qoymursan, ana. sən ki bilirdin qızının piano sevdasını. bibimgildə cücələrim mahnısının bir hissəsini öyrənmişdim deyə gəlib evdə özünə piano çəkib həmin mahnını "çalan" qız uşağı mən idim axı, niyə belə ürəyimə köz basırsan mən yazığın, ay ana. imkan ver birini alıb qoyum evə, xahiş edirəm, hətta yalvarıram. çox yer tutmur, narahat olma. mane də olmayacam sənə. sən evdə olanda səndən icazəsiz piano açsam, gəl bu üzümə tüpür, o birinə ilişdir birin. amma qurban olum, mənim bu boz, bomboş, mənasız dünyamda özümə bir rahatlıq tapmağıma mane olma. imkan ver dağılmış ruhumu bir yerə yığan hansısa məqamlarım olsun. icazə ver böyüdüm özümü. uşaqlıq xəyallarımla yaşamaq istəmirəm, reallıq olsun istəyirəm, hiss edim istəyirəm, toxunum istəyirəm. rəssam, ya da piano çalan birini görəndə bilirsən nə qədər içim yanır? bilirsən nə qədər qısqanıram, ola bilmədiyim mənə necə həsəd aparıram?. artıq öyrənmişəm, mənim üçün dünyanın ən acımasız, ən qaranlıq yeri ailəmdi. bu evi mənə daha da çəkilməz eləmə, sadəcə evinə nəsə gətirmək üçün icazə verməyini istəyirəm, başqa heeç nə. inan mənə, o pianodan sənə zərər gəlməyəcək, hətta bəlkə sənə də toxuna bildi onun səsi, hardasa yatmış hislərini oyatdı bəlkə.
indi isə icazə ver, nolar..