52. Dünən axşam telefonun əsas yaddaşında qalan şəkilləri gördüm. Həmişə 1-2 ay əvvəlin belə şəkil, videolarına baxıb nostalgiyaya bənzər hisslər keçirən insanam, qaldı ki, aylar əvvəl çəkilmiş şəkillərə. 2019-dan Keçən ilin yayına qədər hər gün olmasa da, vaxtaşırı çəkdiyim 3 saniyəlik videolar var. Ailəmlə, dostlarımla, qrup yoldaşlarımla, özümlə keçirdiyim vaxt Necə də dəyərli imiş. Artıq 1 il olacaq ki, üzünü görmədiyim insanlar var. Deyəsən, darıxıram. Axundovun bufetində içdiyim çaydan, universitetin oxu zalında saatlarla dərs oxuyub yorulmaqdan, uşaqlarla yeyib-içdikdən sonra uzun-uzun söhbət etməkdən, ev yoldaşımla açıq havada yeriməkdən, maskasız marketlərdə gəzişməkdən sarı darıxıram. Amma ən çox da babamdan sarı darıxıram.
Bu gün vaxt ayırıb o video və şəkillərə baxacam. Bəlkə babamın üzünü görməsəm belə, səsini eşitdim.
Bu yazı da qalsın burda. Ümid edirəm ki, həyatımız normala dönəndə gəlib oxuyaram.