361. Bir tanış var idi.Həyatda bəlkə də "ən son ölməli" dediyimiz kateqoriyaya girərdi.Həddindən artıq mədəni,saf ürəkli,təmkinli,mehriban insan idi.Türkiyəlilərin "efendi" dedikləri tipdən biri,yəni.deməli,illərdir tanıdığım bu adamın öldüyünü əsgərlik fotosu ilə birlikdə görəndə sözün əsl mənasında başımdan aşağı qaynar su töküldü.Ölüm deyəndə çoxumuz soyuqqanlı yanaşmağa çalışırıq,amma inanın,sizinlə məsafəsi azalanda şok vəziyyətinə düşürsünüz.Heç gözləmirdim,heç layiq deyildi.Heç yeri də deyildi.Çoxunun "hələ uşaqdır" dediyi gənc yaşda idi.Bura qədər hər şey bəsit olaraq "şəhid oldu,allah ailəsinə səbr versin" kimi görünür.amma başlığa uyğun anın öyrənildiyi nüans var.Bu oğlanı sırf imkansızlıq ucbatından universitetdən qovacaqdılar, artıq möhlət istəmələr,"yaxşı oxuyan uşaqdır,güzəşt edin" söhbəti təbii ki,bizim ölkəmizdə sadəcə biz vızıltıdır rəhbərlər üçün.Dostumuz pulun dərdindən universiteti dondurub getmişdi əsgərliyə. Bəxtinin qara günə qalmasından da başladı bu müharibə.Normalda "imkansız vətəndaş" olaraq təhsil üçün pul "güzəşti", daha doğrusu aradan qaldırılması lazım olan imkansızlıq,edilməsi gərəkən maddi yardım görməyən uşaqdan canını aldılar.Eyni müharibədə qardaşı da ağır yaralandı.Və nə anasına nə atasına heç bir Allahın qulu köməklik göstərmədi.Bu hadisəni öyrəndiyim an mənim üçün başlıqda yazılan kimi hiss etməyimə səbəb olan an idi.