27. hardasa 2 ilə yaxındır ki, mütəmadi olaraq girib-çıxdığım əsəb pozuntusu.

demək olar, hər 2 aydan bir ağır depressiyaya düşürəm, lap boğulanda görürəm yaşayış deyil, məcbur dartıb çıxarıram özümü. bu dəfə fərqli oldu amma, elə bilirəm yenə təxminən 2 aydan sonra yox, daha uzun müddət sonra düşəcəm oralara.-*

nə real, nə də virtual həyatda kimlərəsə mənfi enerji ötürməyi heç sevmirəm. çox çox nadir hallarda olar ki, depressiv nəsə paylaşım. həmişə gülüş, həmişə zarafat, həmişə yüksək enerji.
ətrafımdakılara mənfi aura ötürməkdən başqa, bu depressiya, depressiv avır-zıvır elə bir şeydir ki, girdinsə vəssalam, bitdin sən, bacarsan nə əla.
onlar tornadodu, sən onun üçün hər hansı tikili. səni elə əzişdirir ki, birdən ayılıb səpələnmiş parçalarını axtarırsan, yenidən özünə gəlmək üçün. depressiya tsunamidi, gəlir alır səni "qoynuna", qalırsan altında, belində trilyon ton yük kimi, qalırsan əliyaş, gözüyaş.. depressiya havadakı su buxarıdır. vay halına hidroskopikliyə meylin oldu, həmin su buxarı özünü sənə elə "sırıyacaq" ki, bir də görəcəksən artıq yaşadığın "qab"a sığmırsan e, dolmusan, daşırsan, amma geri qayıtmaq mümkün deyil. çünki o su buxarcıqları keyfiyyətini pozub sənin, tərkibini dəyişib, yönünü dəyişib, lazımsız nəsnə edib qoyub ora..

iş orasıdır ki, əyyamda bir dəfə ürəyini ən "yaxın"ına açıb nəsə danışmaq istəyirsən, özünü mental olaraq yaxşı hiss etmədiyini deyib söhbətə başlayırsan ki, deyir "əə, yaxşı görək. sən və depressiya? haha, artistlik eləmə".. artist? anam da xalq artisti deyir mənə, başqası desə ne yazar...* burda babat güldüm ahahah

depressiya məndə həvəssizlik doğurur. səhər durmağa həvəsin yox, ayaq üstə ölürsən, küləkdə çölə çıxmırsan yıxılarsan deyə, ancaq yeməyə həvəsin yox. necə başa salım e, nəfəs almaq belə sırf sənin iradəndən asılı olmasa, almazsan da yəni. həvəsin yoxdur çünki. "çox yatmaq, qaçmaqdır" dedikləri yerdəsən, bütün gün yatmaq istəyirsən. yatmaq fiziki iş tələb etsə, onu da etməzdin amma. nəysə ki, əzizlərim, mənim istisnasız heç nəyə həvəsim olmur. durub harasa gedirəmsə, məcburiyyətdən. ruhum depressiyadadı, ancaq gülüşümdən ödünç vermirəm heç vaxt. boşluqlarımı gülüşlə doldururam. arada güləndə qəfildən güzgüyə sataşır gözüm, lap gülürəm. kiminsə sənə gülərək baxması maraqlı şeydi. maştağadan evə məni aparmaq üçün maşın çağırmasalar, bəlkə də saatlarla güzgüdə gülən mənə baxaram..
indi, dediyim odur ki, gülür olmaq(?) hər şey yaxşıdır demək deyil. həmişə gülürsən deyə "sənin problemin ola bilməz, ağlaya bilməzsən" də deyil. entrynin depressiv hissəsini burda yarımçıq qoyuram. realda bunları demək istəyib, özümü yormağın mənasız olduğunu başa düşdüyüm adamlara demədiklərimin qısa özəti idi bunlar.

bu lənətə gəlmiş mental breakdown-lar həmişə var, həmişə. sən icazə versən sənə nüfuz edəcək, verməsən, adı nədi?!!
gərək sənə baş verəcək hər şeyə açıq olasan. özünü sabit tutmağı bacarasan ki, sənə mənfi yöndə təsir etmə gücünə malik olmasın həmin şey.
insana əsl güc yıxılanda, ələxsus da yıxılıb ayağa qalxanda gəlir. çətindir deyib çəkilmək lazım deyil. heç nə qarşısında, heç yerdə, heç vaxt. bəlkə bu kiçik dünya üçün təkik, hə, ancaq bu böyük dünya üçün zəif? heç vaxt. nə olur olsun, o güc içimizdə mütləq ki, müüütləq ki bir yerlərdə var və istifadəsi bizdən asılı..

yenə və yenidən, insana nə qatırsa elə yaşadığı və aşdığı çətinliklər qatır, vallah, elcan, bax..

son olaraq,
hamısı keçir.. ya da öyrəşirsən, bilmirəm...

əlavə (baxma: təsəlli.com)* lmfao