103. Bəzən həyatımı belə təsəvvür edirəm. Maşını surətlə sürürəm. Çox surətlə irəliləyən maşın mənim düşüncələrimdi, radioda çalan mahnı məni sakitləşdirən möcüzədi, maşında təkəm bu o demekdir ki, bu yolda həm sərnişinəm həm də sürücü. Pəncərədən çölə baxanda boş qaranlıq görürəm ara da bir uzaqdan işıq görünür hansı ki, qaranlıq mənə çox uzaq olan ətrafımdı, o cılız işıqlar isə ara da gözümə ilişən maraqlı nə varsa odu. Güzgüdən özümə baxanda gördüyüm şey qeyri-ixtiyari qalxmış həmişə ki qaşlarım və özümü sorğulayan o yorğun, ölü gözlərdi. Birdə bu kəmər var nə vaxt taxmışam heç yadımda deyil. Bəs bu çıxara bilmədiyim kəmər nədir? Bura aid olmadığım halda niyə məni tutub saxlayan o şey üstümdədi. O üstümdən bərk- bərk sıxıb məni tutan kəmər  sevgim və qayğılarımdı.
Həmişə onu açıb maşından özümü atmaq istəmişəm. Çünki bilirəm ki, bu maşın bu surətlə çırpılacaq bir gün
bəs sonra nə olacaq? Əgər, kəməri açıb özümü maşından atsam yəqin ki öləcəm ya da onun kimi bir şey olacaq. Bəlkə də, son anda qapnın dəstəyindən tutub geri qayıtmaq istəyəcəm amma alınmayacaq. Bəs oturub çırpılmağını gözləsəm necə olacaq? Yəqin ki, maşın yoldan çıxıb bir ağaca çırpılacaq. Bu ağac isə, həmin qaçmağa çalışdığım həyata bənzəyir. Həyat kimi sərt ağac.
Maşın çırpıldı və alışır mən isə son umid olaraq ordan çıxmağa çalışıram son dəfə. Amma kəmər bir dəfə ilişdisə çıxmır. Yanan maşının içində heçnə edə bilmirəm onsuz səsimi də eşidən yoxdu və düşünürəm görəsən 5 dəqiqə əvvəl o kəməri açıb özümü atsaydım bu qədər incidərdi mi? Hər iki halda da inciyəcəkdim. Amma o kəməri açıb incidən birisi olmaq istəmirdim ona görə etməmişdim bəs bu fədakarlığı başa düşən olacaq ?

Həmin kəməri hələ də açmamışam, maşın hələ çırpılmayıb sürət isə getdikcə artır.


Bəlkə də, tək ehtiyacım olan maşının sürətini azaltmaqdı