220. Bayaq televizorda Joker gedirdi. Axırıncı səhnələri idi artıq hansı ki, Arthur polis maşınında idi və başqa bir maşınla toqquşur.
Bunu maşından çıxarıb maşının üstünə uzadırlar. Üstü başı qan içində ətrafda da izdihamdı.
Elə bu öskürərək ayılır, gözlərin açıb ətrafa baxır kənarda olan çoxluq və səs küy ağlıma bir bənzətmə  gətirdi. Bir anlıq kinonun içində itdim.
Səhərlər yuxudan duran kimi hələ harda olduğunu və adını belə xatırlamadan gecədən qalma düşüncələrin ətrafında toplanır, hər birinə məmasız baxışlar atırsan. Burda Arthuru yuxudan duranda ki halıma bənzədirəm. Heç yatmamış kimi yorğunluq və döyülmüş hissi, üzərində ki qan anormal yuxularından qalma bulanıq səhnələri xatırladır. izdiham isə "mən mən" deyə qışqıran həmin o gecədən qalma düşüncələrdi. Sıra nədi bilmədən hamısı göydə uçuşur. Bir vaxtlar onların hər birinə ayrılıqda nifrət edirdim. Burda ki düşüncələr həmin o izdihamın özüdü bir növ.
Həmin o izdiham ki,  özümlə baş-başa olduğum vaxt eyni düşüncələrim kimi məni yerdən yerə vurur. Yalnız, başqa insanların əhatəsində olanda məni qürurlandırırlar yalnız onda onların gözəlliyni dərk edib, sevməyə başlayıram.
Arthurun ayağa durub rəqs etməsi əslində hərşeyə aydınlıq gətirir bu bir növ düşməninə minnətdarlıq rəqsidi.


Bu zəhərli rəngarəng və mənə görə bəzən həddən artıq absurd düşüncələr insanlarla münasibətimə mane olur. Onların səsindən insanların danışdıqlarını eşidə bilmirəm. Və hərşey başımın içində daha maraqlıdı sözlə ifadə etdikdə öz sehrini itirir.

Bu mənasız yarı-yarımçıq bənzətmələri takıntı halına gətirmişəm bilmirəm hisslərimi sözlə ifadə edə bilməməyin verdiyi bir şeydir ya nə.
Daha çox lənətə oxşayır atsan atılmaz, satsan satılmaz. Nə dilə tökmək olmur nə də başında bu qədər şeylə normal yaşamaq.


Bu gündə bu düyündən birazını açdım açılmayan yerləri kəsdim, caladım orataya belə bir söz topluluğu çıxdı.


Görəsən mənim də sonum dəlixana olmaz ki arada düşünürəm



Hələlik.