13. uzaq məsafəli olsa da bəzən yaxın məsafəli münasibətlərdən də qat-qat yaxın olan münasibətdir.
bu barədə yazılan mənfi fikirlər mənim təcrübəmlə uzlaşmır. bəzən elə olur ki, illərlə biryerdə yaşıyan iki insanın düşüncələri arasında milyon işıq illərinə bərabər məsafə yaranır. bəzən isə bunun əksi yaşanır. məsələn bizim üçün fəza bükülür, məsafələri də içinə udurdu.

hər şey 2018-də başlamışdı, bizi ilk dəfə kainat bir elmi kitab təqdimatında üz-üzə gətirmişdi. bundan sonra isə instaqramda paylaşdığımız storilərdən oxşar maraqlarımızı tapmışdıq. və sonra gecə 3-4-ə qədər çəkən tvitter mesajlaşmalarımız var. mövzular isə kinolar, musiqilər, fəlsəfə, həyat və s. idi. "doğru insan" təriflərini heç bəyənmirəm ancaq onun doğru insan olduğunu məhz o günlərdə ilk dəfə anlamışdım. bu mövzuları danışanda tezliklərimizin necə üst-üstə düşdüyünü görürdüm. ikimizdə gecəni gözlüyüb növbəti danışıqlarımız üçün həyəcanlanırdıq.

ilk görüşümüz dağüstü parkda olmuşdu və görüşdən sonra onu yola saldım və içərişəhər metrosuna qayıdanda yolda içimdə qəribə bir sevinc hissi var idi. sadəcə özümə "onu heçvaxt itirmə" dedim. bundan sonra da bir neçə dəfə görüşdük və yavaş-yavaş onun özü haqqında da bilmədiyi şeyləri mən kəşf etməyə başladım. məsələn, dodağının qırağında çıxan o şip-şirin xətlər (qəmzə yox), kofe-qoxulu saçları, badamı gözləri, qəribə şəkildə balaca olan "çeçələ" barmağı və s. bunların hamısı təxminən 2-3 ay ərzində olmuşdu və mən bu ərəfədə illərlə planını çəkdiyim xaricdə təhsilimlə bağlı qərar verməli oldum. həmin zamanlarda dostluqla-sevgililik arasında bir yerdə idik və ona həmin yay gedəcəyimi deyəndə çox sevinsə də bizi nələrin gözlədiyini təxmin edirdik.

mən gedəndə artıq biz sevgili idik. bundan sonra düz iki il çəkən uzaq məsafəli münasibət başladı. həyatımda baş verən bir neçə kəskin dəyişikliyin nəticəsində xaricdə olduğum ilk zamanlarda biraz key kimi idim və təbii ki, o bunu hiss edib "soyuqlaşmaq" sanmışdı. ancaq gələcək aylar göstərdi ki, bu sadəcə keçici bir period idi. təbii ki, münasibətin çətin olacağını ikimiz də yaxşı bilirdik ancaq onu da bilirdik ki, əgər bu iki illik "testi" keçsək həqiqətən nə istədiyimizi daha yaxşı biləciyik. bu iki il ərzində münasibətimiz çox eniş-yoxuş, qırılmalar, qırılmalara güc gələn birləşmələr gördü. fiziki görüşməyimiz mən yayda bakıya qayıdanda olurdu. bir dəfə isə o mənlə görüşmək üçün bir turla bakıdan murmanska (ilk dəfə idi xaricə çıxırdı), ordan isə sankt-peterburqa (avropada olduğum üçün ən uyğun yer bura idi) gəlmişdi. həmin görüş "qatar" görüşü idi. peterburqun qatar platformasında gözləyirdim və gələn qatarın içində bir neçə nanosaniyə ərzində mənə çox doğma olan bir cüt göz gördüm. qısa ancaq duyğulu keçən həmin bir həftə-on günün içinə ayların qucaqlaşmasını sığışdırmaq istəyirdik. sonda isə yenə moskvada bir metro qatarı həmin doğma bir cüt gözü məndən alıb apardı. mən axmaq isə moskvaya bir yerdə getdiyimiz avtobusda qayıtmaq üçün məhz eyni yeri almışdım. yəni, gedəndə yanımda o var idi, qayıdanda isə yol boyu yanımdakı boş yerə baxırdım.

ümumilikdə isə uzaq məsafəli münasibət çox şey öyrədir. netflixdə eyni kinoya eyni vaxtda baxıb, bitən kimi zəngləşib müzakirə etmək, musiqini eyni anda başladıb qulağ asmağa çalışmaq kimi şeyləri ancaq belə münasibət yaşamış insanlar bilir. həm də bu insanlar əl-ələ tutmağın, qucaqlaşmağın, metrodan çıxanda onu görməyin və saçını iyləməyin dəyərini çox yaxşı bilir. normal hallarda adiləşən belə şeylər xüsusiləşir. hər şey nə qədər çətinləşsə də həqiqətən qarşındakı insanın sənin doğman olduğunu düşünəndə bütün bu çətinliklər puç olur. yerini tezliklə biryerdə yaşamağın ümidi doldurur.

yanıma gəlmək üçün keçən il ieltsə hazırlaşmağa başladı. hər "yox edə bilmərəm", "zibil reading bezdirib lap", "heç vaxt yaxşı bal ala bilməyəcəm" yavaş-yavaş yerini "lap az qalıb, biraz da çalış"-a verdi. hər etapı ayrı dramatik roman olan universitetə qəbul prosesi də axır bitdi. və artıq bir neçə ay sonra bir yerdə olacağdıq. ancaq, covid-19 çıxdı və universitet bu il tələbələri qəbul etməyəciyini dedi. bax həmin an mən bir-iki ömür yaşıyıb-öldüm. sözün əsl və riyazi mənasında minbir əziyyətdən sonra yüzlərlə tələbənin içindən məhz onun bura gəlməsinə nail ola bildik (heç bir cığallıq olmadan, sadəcə çox əziyyət çəkib hər yerə müraciət etməklə). avqustun axırı hava limanının o sərnişinlər gələn qapısının qabağında onu gözlüyürdüm. hər qapı açılanda mənim də qəlbim açılır, bağlananda isə bağlanırdı. axır gəldi, görüşdük, öpüşdük və o artıq mənlə yaşayır. indi isə uzanıb telefonla oynurur-musiqiyə qulağ asır. birazdan da bu yazımı oxuyacaq. nə yaxşı ki, yanımdasan və yarım sənsən

umm-də olanlara: bunu sadəcə münasibətiniz üçün ağır bir test kimi görün. nəticə hər iki halda yaxşı olacaq. ya mümkün bir "xətalı münasibət"-dən qurtulmuş olacaqsınız, ya da ki sonda "o" yanınızda uzanıb telefonla oynuyacaq