7. "ölüm" sözünü heç vaxt heyvanına, insanına ayırmamışam. hətta deyərəm hər ikisinə eyni qədər üzülürəm, tanıdım-tanımadım, bildim-bilmədim mənə eyni şeyləri hiss etdirir. bir həyat sonunu yaşayıb nə də olmasa.

mərhum yazarımızın ölüm xəbərini təxminən 6 saatdır görmüşəm və indi ayılıram. bu gün onun ölümü hər birimizə xatırlatmadı. sabah mən ola bilərəm, birigün qeyrisi, fərqi yoxdu. ölüm xəbəri vaxtı qurulmuş zəngli saat kimidir. gəlir, xəbərdarlığını edir, çıxır gedir. bizə vura-vura xatırladır ki, necə gəlmişiksə, elə də gedəcəyik. hə, belə olacaq.

məni üzən tərəf isə "vaxtı qurulmuş zəngli saat" qismi oldu. 20 yaşlı bir gəncin ölümündən gedir söhbət. vaxtı idimi həqiqətən də? bax, bu suala cavab tapa bilmirəm və altında qalıb xıncım-xıncım oluram.

yazarımız və onun qismində öz həyatına özü son qoymaq məcburiyyətində qalmış insanların ölümünü gördükcə, cəmiyyətimizin böyük bir çirkab içində olduğunu daha yaxşı başa düşür və daha çox nifrət edirəm. ya gərək sən də qoşulasan sürüyə, yol alasan mənasız və iyrənc yaşama doğru, ya özünü dağa-daşa çırpıb bir çarə tapasan, bütün bunlar əlindən alınıb və üz tutmağa yerin olmayanda da...

ölümünün qarşısında sözlərim lal olur və özümü çox günahkar hiss edirəm.
kaş bu yazını yazmağa səbəb olmasa idi..