988. Danışacaq heç kəsim yoxdu, sözlük. Özümdən bezmişəm, zəhləm gedir özümün bu hallarımdan, hər gün eyni poxları təkrarlayıram. insanlara da haqq verirəm, daim şikayətlənirəm, özümdən, insanlardan, qanunlardan, qaydalardan, işimdən, həyatımdan, ailəmdən. Heç kəs mənim kimi birinə dözmək istəməz, mən sadəcə xəyallar qururam insanlarla bağlı. Tək istədiyim olduğum kimi qəbul edib sevilməkdi. Bəlkə bir gün anam məni sevər, verdiyim qərarlarda məni dəstəkləyər, gözlərindəki o bitmək bilməyən narazılıq yoxa çıxar. Məndən heç bə gözləmədən, gəlib sadəcə yanımda olduğunu deyər. Evlənməyimi istəyərkən, niyə evlənmədiyimi anlamağa çalışar. Heç kəs məni sevmir deyəndə bəlkə də məni anlayar deyə düşünürdüm. Amma o belə anlamadı, əziz sözlük. Tək dərdi evlənməyimdi, ona bir nəvə verməyimdi. Dost tanışın yanında göstərəcək bir nəvə fotosu olacaq əlində. amma necə ki, mənim normal yaşayışım, hisslərim barədə 1 dəfə də maraqlanmayıb, nəvəsi barədə də pafoslu təbriklər deyib, onun da hisslərini vecinə almayacaq.
Nəticə olaraq sevgisizlikdən boğuluram, əziz sözlük. Üzməyi bəlkə öyrənə bilərəm. insanların mənimlə bu cür oynamağının qarşısını alaram bəlkə. Özümü əzməyi dayandıraram.