235. Uşaqlıqdan elə bilmişəm ki, yaxşı, başqalarına zərəri dəyməyən insanlar pislik görməzlər. Yaxşı insanların qabağına yaxşılar çıxar. Böyüdükcə belə olmadığını, əksinə, dünyanın çox ədalətsiz bir yer olduğunu dəfələrlə görmüşəm və dəfələrlə dilə gətirmişəm. Amma indi görürəm ki, bir tərəfim bunlara heç vaxt inanmaq istəməyib, inanmayıb da. Saf niyyətlə, təmiz qəlblə edilən hərəkətlərə görə peşman olunmamalıdı. insanları sevindirmək istəyən insan ağlamamalıdı. Amma peşman olursan, ağlayırsan..
Sözlük, indi fikirləşirəm ki, o şeyləri niyə etmişdim? Mən o qədər də yaxşı bir insan deyiləm. Özümə görə eləmişəm nə eləmişəmsə. Tək qalmamaq və tərk edilməmək üçün. Çünki qorxurdum, hələ də qorxuram məni sevməzlər, istəməzlər, razı qalmazlar deyə. Daha çox sevsələr getməzlər deyə. Sonra nolur bəs? Yavaş-yavaş gedirlər, mən gözləyirəm. Çünki inanıram, belə olmamalıdı. Sonra bir şey olur, tək qalıram, ya da günahlandırılıram nədəsə. Sual verirəm: harda səhv elədim? Cavablar sadədi. Bilirdim zatən. Bir gün hansısa yol ortasında tək qoyub gedəcəkdi biri, o biri "eləməsəydin" deyəcəkdi, bir başqası dəyər verdiyim bir dünya xatirəni bir "peşmanam"la gözdən salacaqdı.. Yəni illa bir şey olmalıdır ki, özümü ən dəyərsiz, ən alçaldılmış insan kimi hiss eləyim, bütün ümidlərim puç olsun, bir də yıxılım, yenə özümə sözlər verib dəyişəcəm deyim.
Amma bacarmıram. Olmur. Zorla deyil ki. Dəyişə bilmirəm. Sevə bilmirəm özümü. Heç nə əldə eləyə bilmirəm. Çəkdiyim əzablara dəymir..