241. Sözlük, neçə gecədi bura gəlib bir-iki cümlə yazıb silirəm. Yorğun oluram deyə hər şeyi yaza bilmirəm çünki, demək istədiklərim bir dünyadı halbuki.
Bir gün bura gəlib yaxşı şeylər yazacaqdım. Hər gecə də o sözümü xatırlayıb gəlirdim bura.
Hər şey yaxşıya doğru gedir. Daha çox xəyal qururam, gələcəyim üçün bir şeylər etməyə çalışıram, deyib-gülürəm. Niyə olmasın ki?
Amma bunları yarım saxlayan və bütün gözəl şeylərin sonunu gətirəcək bir şey var. Həmişə bir dərdim olanda yanına qaçdığım bir-iki dosta da deyə bilmirəm.

Bəzi səhvlərə təcrübə deyib keçmək olmurmuş, sözlük. Çünki səhv yox, günah imiş. Xaraktersizlik imiş, şərəfsizlik imiş. Başqasının səhvini unutmaq da, bağışlamaq da daha asan imiş. Çox şey öyrəndim, amma bunları onsuz da bilirdim, elə deyil?
Bilə-bilə elədiyim səhvlər var, heç kimin bilmədiyi halda bu qədər incidəcəyini təxmin etmədiyim günahlar. insanların üzünə necə baxıram? Mən onlar kimi deyildim axı. Mən bacarmazdım axı..
Amma elədim – Heç vaxt eləmərəm dediyimi, özümə yaraşdırmadığımı.
insanlar bilsə üzümə tüpürər, düzdü. Mənim dərdim bu deyil ki. Hamının gizli ya da aşkar, bir ton səhvi, ya da günahı var, bunu da bilirəm. Məsələ bilirsən nədi, sözlük? Vicdan əzabı. Nə vaxtsa belə vicdan əzabı çəkdiyimi xatırlamıram. Bildiyim bir şey var. Nolur olsun, mən o səhvi elədim və düzəldə bilmərəm. Daha da irəli gedə bilərdim, bəlkə başqa şeylər də baş verərdi. Tez başa düşdüm, tez peşman oldum, amma bunlar nəyi dəyişdirir ki? Hər gecə eyni fikirlə yatan mən deyiləm ki? Hər lənət olası gün beynində ssenarilər qurub cəzalandırılmağı gözləyərkən əslində öz-özünü cəzalandıran mən deyiləm? Həm hər şeyin tez bitməsini istəyib, həm də "xoşbəxt" günlərinin ömrünü uzatmağa çalışan deyiləm?

Əslində vicdan əzabından xilas olmaq istəmirəm. Əzab çəkməsəm unudaram. Ya unutduğum gün hər şey məhv olsa? Onda daha ağır olmaz? Belə yaşaya bilərəm.
insanları yaralamış olacam. Ən sevdiklərimi..