217. nepotizm beşiyi.

neçə gündür anamın vəziyyəti yaxşı deyil. üstündə əsirəm, az qala əlimin içində saxlayıb dərmanların sağalmasına kömək edəcəyini umuram. dünən də halı pis idi, axır həkimə dedik ki, bəs bu cür də, nə edək, necə edək. dərman adı dedi və mütləq şəkildə ən qısa müddətdə alınıb qəbul edilməli olduğunu bildirdi. bir də əlavə etdi ki, hər yerdə tapılmır, siz yenə bütün apteklərə baxın. gecəyarı düşmüşük küçə-küçə aptek gəzirik, dərman heç yerdə yoxdur. sonuncu aptekə girib dərmanı soruşduq, yenə yox idi. axır qohum həkimin adını dedik, əczaçı gedib içəridən dərmanı götürüb gəldi. elə bu? tanış imiş dərdəçarə? buna nə ad qoyaq indi? şərəfsizlik, vicdansızlıq, nə bilim, qəhbəlik? bilmirəm, amma hər nədirsə pik nöqtəsi də deyil artıq, çoxdan keçib həmin səviyyələri.

bu ölkədə normal yaşamaq üçün gərək xüsusi statuslu, vəzifəli qohum-tanışın ola. yoxdursa, əliyaş-götüyaş qalacaqsan ortalıqda. heç özünə əziyyət verib yaşama, yazıqsan.

xarabada yaşamaq günü-gündən daha ağır hala düşür, adamı da məcbur edirlər ki, özünü qoyasan axırıncı yola. tüpürüm sizin cəmdəyinizə.