17. Universiteti yenicə bitirmişdim və köhnə sevgili ilə yenicə ayrıldığım vaxtlar idi. hərbi xidmətə də ki, nə aparırdılar, nə də ki aparmırdılar. Belə bokdan bir durum..

bir neçə ay gah işləyirdim, gah işləmirdim. işlədiyim işlər də çox vaxt qısa müddətli olurdu. bildiyin səfil bir həyat. bir pişiyim də varıydı və özümü inside llewyn davis filmindəki həmin o qaqaş kimi hiss edirdim. cəmiyyətə, ailəmə, dostlarıma- bəşər övladına lazımsız, boş və dayaz biri. məndən milyonlarla varıydı və il ərzində təbiətə sadəcə tonlarla nəcisdən başqa heçnə bəxş edə bilməzdim. insanlar mənə tərəf heç baxmırdılar belə. kimə lazım idim ki?

xpertin sözü olmasın, nə telefonum varıydı, nə də ki zəng eliyənim. eləcə boş-boş malakanda sürünürdüm, arada sözlükdə nəsə paylaşıb mənəvi orqazm yaşayıraq həyata bu cür tutunurdum. azad idim və heç bir məsuliyyətim, itirəcəyim heçnə yoxuydu. azca yuxarıdan baxdıqda heç toz dənəciyi belə deyildim. böyük paxıllıqla sevgilisi olan və qalstuklu ağ adamları izləyirdim. halbuki onlardan heçnə ilə fərqlənmirdim, sadəcə heçnəyə həvəsim yoxuydu.

hər axşam şamaxinkadan "2" nömrəli marşrutla nizami metrosuna qədər gedib, ordan ayaqla tarqovuya düşərək, fəvvarələr meydanına düşər, "ali və nino"da kitabları varaqlayar, əliboş çıxmamaq üçün olmayacağını mütləq bildiyim bir kitabın adını soruşaraq oradan ayrılardım. hər axşam valiklərin qəhqəhələrini sinirli şəkildə köksümə ötürər, kiosklardan "ştuçnu" siqaret alıb, bir küncə qısılaraq çəkərdim. arada bir də görürdün, dayıdan-əmidən kimsə 5-10 manat verəndə "kibrit book cafe"yə gedib "americano" içərək özümü parisdə hiss edər, oradakı gənclərə imitasiya etməyə çalışardım. arada da sağ qoltuğumu qoxulayar, tər iyi hiss etdiyim zaman məyus şəkildə növbəti marşrutla evə qayıtmağa doğru addımlayardım. Doğrudan, yaxşı vaxtlar idi..