268. Xalam ruhi cəhətdən bir qədər problemli insandı. Gənc yaşda yaşadığı travmalar onu yaşlandıqca dözülməz və qorxulu biri edirdi. Həmişə qayğısına qalırdıq və ona kömək edirdik.arada bir düzəlir. Normal həyata qayıdır. Sonra nəsə olurdu yenidən problemlər başlayırdı. Lakin bu səfər həkim artıq dərmanın dozasını azaltmaq lazım olduğunu və artıq dozada işlədərsə ölə biləcəyini dedi. Maştağa dispanserinə yatırlmalı olduğunu və mualicə almalı olduğunu demişdi. Dayım anam və xalalarım nə edəcəklərini bilmirdilər. Nəticədə Bu gün xalamı öz əllərimizlə maştağadakı ruhi dispanserə yerləşdirdik. Bu həyatım boyunca məni məhv edən və əsla unutmayacağım hadisədir. Yolda gedərkən xalam qızı göz yaşını tökürdü , dayanmırdı. Xalam da öz halında idi. Mən də hərdən bir göz yaşı axıdırdım və bunu gizləyirdim. Xalamqızının ağladığını görən xalam bir kəliməsi ilə məni məhv etmişdi. "Mənim taleyim belə gətirib qızım. Ağlama. Qismətimi dəyişə bilmərəm. Mənim taleyim bəlkə də elə bu dispanserdə sona çatacaq. Nə edə bilərik ki? Mən bəxtimə küsürəm"
Taleh..
Bəli bu illət bizləri həyatın orasına burasına sürükləyən mənasız bir şeydir. Ona qalib gəlmək olmur. Xalamın sözlərini eşidəndə hönkürdü qopdu mənnən. Elə bil ciyərimi sökmüşdülər.
Mən həmişə mübarizə aparmışam. Həmişə daha yaxşısını istəmişəm. Əldə etdiyim nələrsə olub. Amma görürəm ki talehin başqa oyunları var. Xalam da bunun qurbanı oldu. Ümid edirəm hər şey yaxşı olar xalacan. Bizi bağışla ki əlimizdən heçnə gəlmir. Bu yazını yazarkən gözümnən axan yaşları təsəvvür belə edə bilməzsiniz..