145. düşünəndə ki, ətrafda hərlənən adamların çoxu ölüdür, dəhşətə gəldim. insana yalnız ürəyi dayananda ölü deyirik, ondan əvvəl yox. bu mənimçün ixtiyari bir məsələ kimi görsənir. hər şeyə rəğmən, bədənin müəyyən hissələri bir müddət öz fəaliyyətini davam etdirir; saçlar, tüklər illərlə uzanır. bəlkə də,insan beyni fəaliyyətini dayandıranda,yeni ideyaları qəbul etmək iqtidarını itirəndə ölür. qoca porteus məhz bu cürdür. fövqəladə biliyə sahibdir, əla zövqü var, lakin yenilikləri qavraya bilmir. sadəcə hər zaman eyni şeyləri deyir və eyni şeyləri fikirləşir. o qədər beləsi var ki. dərrakələri daxildə ölüb. yalnız balaca cığırla irəli-geri hərəkət edir və ruh kimi get-gedə yoxa çıxırlar.
(baxma: george orwell- coming up for air)
edit: yaşadığımız cəmiyyət də qoca porteusun timsalındadır. düzdür yazıldığı kimi porteusla tam oxşarlıqları olmasa da (fövqəladə bilik, əla zövq bu sadalananlar xaric) yenilikləri qavraya bilməməkdə həmfikirdirlər. azərbaycancaya boğuluram olaraq tərcümə olunan kitab demək olar çox az tanınır. bir nəfəsə oturub oxunulasıdır. yazıçının digər iki məşhur romanına da işıq tutur. tapdığınız yerdə oxuyun.