264. Adı Leyladı.
"Görüş bölgəsi"ndə qarşılaşdıq.
ilk həmləylə məni gözlərinin qaranlığında itirdi.
Kirpiklərinin əsarətində yaralandım.
əvvəl özümü,
Sonra qollarımı itirdim.
Beləcə ilk dəfə sarıldım o müqəddəs gecəyə.
ilk dəfə sevincdən ağladım.
Sonra "kişilər ağlamaz" deyən o adam yadıma düşdü, güldüm.
ilk dəfə doyunca öldüm,
müharibədə ölən bütün uşaqların əvəzinə.

Adı Leylaydı.
boyu xoşbəxtliyə çatmırdı.
Çəkisi məndən iki məğlubiyyət az olardı.
Baxışıyla öldürürdü,
əli silaha yatmırdı.
Yerişi əsgər yerişi kimi mətin,
danışmağı həyəcan siqnalı,
susmağı səfərbərlikdən çətin.

Adı Leylaydı.
qadınların göz yaşını gizlətdiyi yaşa çatmışdı.
Bəxtinin itirdiyi rəngi hər gün saçlarında tapırdı
gəncliyi uşaqkən başa çatmışdı.
Qırmızı dodaqları bir müddət ayırdı bizi.
Sonra mən hücuma keçdim
sərhədləri aşdım.
Hər ikimizin dili altında yüzlərlə söz şəhid oldu
indi heç kim qürurunun tətiyini çəkmir ki, aramızdakı atəşkəs pozulsun.
Axı biz işğalçı deyilik
razılaşdıq, sülh olsun
Leyla, eşidirsən?
təki bircə biz savaşaq yer üzündə sülh olsun.
©pərviz arif