(youtube: 
)
)Teistlər etmiş olduqları yaxşılıq və pisliyi, ya da mövcudluqlarını Tanrı və ölümsüzlük düşüncəsi ilə əlaqələndirir və bir şəkildə bu sorğulama nəticələnmiş olur. Bir yaradıcını qəbul etməyən insanlarda isə vəziyyət fərqlidir. Mövcudluq, Tanrı və ölümsüzlük düşüncəsiylə əlaqələndirilmədiyi üçün böyük bir boşluq ortaya çıxmış olur. Bu boşluq qəbul edilmiş bir yaradıcı ilə sonunu görə bilər, çünki, əks halda böyük bir heçin ortasında tapırsan özünü. insan xaricindəki bütün əşyalara məna bizlər tərəfindən yüklənilib və bu məna ağrıların başlaması ilə absurda çevrilir. Hər gün eyni şeylərin təkrarlandığı düşüncəsi və bunun ardı ilə gələn təbiətin gözəlliklərindən, səmanın mükəmməlliyindən artıq zövq ala bilməmək.Anlam verilə bilməyən bulanıqlıq. Heç öyrənilməmiş amma yenə də yaxşı bilinən bir şeydir bu. yəni, yaşamaqdır.
Ən pisi də ortaya çıxmış olan yalnızlıq hissidir. Çarəsiz və yardıma ehtiyacın olduğu anlarda özündən başqa heç kəsin olmadığının fərqinə varırsan. Bunun səni gücləndirdiyini kənara qoyarsaq, emosional tərəfdən çəkdiyin ağrının hüdudu yoxdur.
Bir gün çıxıb "niyə ?" deyə sual verirsən. Zehnindəki bütün aynalar qırılmış olur o an. Yaşanmışlıqlar, keçmişdəki xatirələr və tərəzinin digər gözünə qoyulmuş Absurd. Yaşayırsan, amma ölüdən də fərqin olmur. Fiziki olaraq ağrı hiss etmək istəyərsən, bu bir müddət sonra keçir çünki. Amma mövcudluq ağrısı sənin özünə olan mərhəmətindən dolayı etmiş olacağın intihar ilə son tapır. Bəlkə də həqiqətən "insanın hər gün etdiyi ən yaxşı şey, intihar etməməyə qərar verməkdir."