64. həyatı gözəlləşdirən şeydi, doğrudan deyirəm.
ən bomba anti-stress varlıqdır. götürürsüz küçədən bir bala. xəstə və bitli, ac, pis gündədirsə, lap yaxşı. götürün, çimizdirin, veterinarına aparın, yedizdirin, həm o balanı qurtarmış olun, həm də özünüzə bala qazanın.
aylıq xərciniz ilk vaxtlar bir az çox ola bilər, çünki qurd dərmanı, bit dərmanı, hətta lap balacadırsa, süd içə bilmirlər deyə daha fərqli şeylər almalı olacaqsınız. bir də ilk 1-2 peyvəndi pul aparacaq, amma ondan sonra hər şey qaydasına düşür.
mənim bu balam ilk balam olduğu üçün və pişiklər haqqında daha əvvəl heç bir fikrim və biliyim olmadığı üçün qorxurdum. həm qorxurdum ki, ona yaxşı həyat təmin edə bilmərəm, həm də qorxurdum ki, infeksiyası daha da ciddiləşər və sairə.
bina blokundan tapdığımız bu balacanı anası atıb getmişdi, həmişə oynadığı bir bacısı gedib gəlməmişdi, qardaşını isə başqa qonşulardan biri götürübmüş.
yəni tək tənha o qaranlıq blokda tanımadığı insanları görə-görə yaşamalı olub bir müddət. sonra qrup yoldaşım onu tapdı və sahibləndirmək istədi, mən də könüllü oldum.
ilk dəfə qrup yoldaşımdan götürüb veterinara aparmaq üçün çantama qoyanda o qədər qorxurdum ki, birdən incidərəm, birdən ağrıdaram deyə, ifadə edə bilmərəm.
sonra veterinara getdik. gördüm ki, gələnlərin hamısı cins pişiklər, cins itlər. sahibləri varlıqlı insanlar, hamısı qəşəng markalı maşınlardan düşüb girirlər içəri. sonra başa düşdüm ki, doğrudan, bu bala ilə bizim çox ortaq nöqtəmiz var.
ikimiz də sadə ailələrdən gəlib sonradan belə yarım-yarımçıq qoyulmuşuq. çox emosional və qeyri-rasional yanaşmadır, bilirəm, amma doğrudan o moment həmin düşüncələrdən az qala oradaca oturub ağlayacaqdım.
nəysə, mənim balacam həm məni 15 dəqiqə idi ki, görürdü, ətrafdakı insanları da qəribə-qəribə izləyirdi, yəqin ki, ağrıları da var idi. çantam kifayət qədər rahat deyil idi, yalnız hava alsın deyə üstünü aça bilirdim.
evdə də onunçün yer düzəltmişdim. biri qumu üçün, biri də özü otursun, yatsın deyə (heç vaxt orada yatmır hələ də).
nəysə, artıq 4 aydır bu balaca mənimlədir. keçən ay pasportunu aldıq, illik peyvəndlərini tamamladıq. 1-2 aydan bir bit dərmanı və qurd dərmanı verməli olacağıq.
özü xasiyyətcə soyuqdu deyə yalnız yatmaq istəyəndə və oyananda yaxınlaşır, özünü sığalladır. bir də mən evdə kompüter başına oturub oyun oynamaq istəyəndə klaviyaturanın yanında oturub oyunuma baxmağı çox sevir.
belə bir varlığın olması sakit, səssiz evdə tək yaşayan adam üçün ilk başlarda çox qəribə gəlir. çünki öyrəşmisən tək əlin, tək başın. öyrəşmisən evdə sakitlik olsun. amma doğrudan da, balaca uşaq kimidi. adam evə getməyə tələsir, qucaqlamağa, öpməyə tələsir.
yemək bişirirsən, gəlir stolun üstündə dayanıb diqqətlə baxır. bişirdiklərini yaxınlaşdırırsan ki iyləsin, iyləyib bəyənməyəndən sonra çıxıb gedir -*
bir sözlə, cins pişiklər gözəldilər, razıyam. amma küçə pişiklərinin üzərində olan naxışlar hətta, bəlkə də, cins pişiklərdən belə gözəl gəlir mənə. anayam, mən obyektiv yanaşa bilmirəm, məni qınamayın.
bir sözlə, pişik sahiblənmək istəsəniz, facebookda, instagramdakı səhifələrdən yardıma möhtac pişikləri götürün, xahiş edirəm. ilk təcrübəsi olan insanlar məsləhət axtarsalar, sevə-sevə bildiyim şeyləri onlarla bölüşə bilərəm.