158. Tolstoy'un dirilmə əsərindən:
"Adətən belə güman edirlər ki, oğru, qatil, casus, fahişə öz peşələrinin pisliyini bilib, ondan utanmalıdırlar. Amma tamamilə tərsinə olur. Talenin və öz günah və səhvləri ucbatından məlum vəziyyətə düşmüş insanlar, nə qədər yanlış da olsa, ümumiyyətlə, həyat haqqında özlərinə elə bir təsəvvür yaradırlar ki, öz vəziyyətləri onlara yaxşı və hörmətə layiq görünür. Belə bir təsəvvürü davam etdirmək üçün isə insanlar instinktiv olaraq, elə insanlar mühitində dolanırlar ki, orada onların həyat və öz mövqeləri haqqındakı təsəvvürləri qəbul edilmiş olsun. Söhbət öz zirəklikləri ilə öyünən oğrulardan, öz əxlaqsızlıqları ilə öyünən fahişələrdən, öz amansızlıqları ilə öyünən qatillərdən getdikdə, bu bizi təəccübləndirir. Ancaq bu bizi yalnız ona görə təəccübləndirir ki, biz bu mühitdən kənardayıq, amma öz var-dövlətləri - yəni soyğunçuluqları ilə öyünən varlılar, öz qələbələri- yəni qatillikləri ilə lovğalanan sərkərdələr, öz qüdrətləri - yəni zorakılıqları ilə fəxr edən hökmranlar aləmində də vəziyyət eyni deyilmi?"