310. Özünü lal kimi aparmaq. insanlarla, əsasən də tanımadığım insanlarla ünsiyyət o qədər yorucu, rutin, öz oxu ətrafında fırlanan, insanın ruhunu əmən bir hal alıb ki, tapdığım çıxış yolu budur. Taksiyə minirsən söhbət açmağa çalışan kimi işarət diliylə izah edirsən, yandıra biləcəyi uber mahnılardan qorunmaq üçün də nauşniki taxırsan, başın qulağın dinc gedirsən. Yolda kimsə yaxınlaşıb yol ya nəsə soruşur, eyni şey, boşuna özünə yormağın adı yoxdur. Restoranda sifariş verəcəm, menyuda barmağımla göstərirəm, gic gic zarafatlar edib yormasınlar adamı. Sıra gözləyəndə də boş boş conversationları avoid etmək üçün ideal yoldur. Supergüc kimi bir şeydir. Avtomatik ünsiyyəti dayandırırlar. Kaş tanıdıqlarımla da belə bir option olardı, bu danışmaq yükündən təməlli qurtulardım, onsuz da danışmağa dəyəcək adam və söz həddindən artıq azdır. Danışmağı azaldandan onun fərqinə varmışam gün ərzində sərf etdiyimiz sözlərin, cümlələrin çox böyük proporsiyası boşdur, ədat kimi bir şeydirlər. Olmasa da olar baya baya.