1. Lev tolstoyun kiçikhəcmli, axıcı əsəri. Əsərdə günah işlədən Bir mələyin Yenidən səmaya qayıtmaq üçün yerə enərək "insan nə ilə yaşayır?" Sualına cavab axtarmalı, həyatın mənasını dərk etməli olduğundan danışılır.
Tolstoyun dinə sığındığı zaman qələmə aldığı kitablarından biri olduğu üçün kitabda incildən izlər tapmaq mümkündür.

spoiler
Əsərin əsas personajları çəkməçi olan semyon, onun həyat yoldaşı və səmadan qovulmuş mələkdir. Çətinliklə dolanan çəkməçi gördüyü işə görə əməyinin qarşılığını almağa gedəndə kilsənin yanında ağartı görür, yaxınlaşdıqca bu ağartının çılpaq, insanabənzər bir varlıq olduğunu anlayır, Yanından ötüb keçir, yolun ortasında geriyə baxanda tərəddüd içində qalır, ölməkdə olan birinə yardım etmədiyi üçün vicdanı sızıldayır, geriyə dönüb həmin şəxsə yaxınlaşır, burada nə etdiyini soraq etdikdən sonra mərhəmət göstərib onu evinə dəvət edir və daha sonra ona iş verir. Kitabın əsas qayəsini çatdırmaqda bu hadisənin böyük önəmi var. Tolstoy kitabda yazır:
"indi insanlar özlərini düşündükləri üçün yaşadıqlarını fikirləşsələr də, əslində ancaq sevgi ilə yaşadıqlarını başa düşürəm. Kimdə sevgi varsa, O tanrının yanındadır, tanrı da onunladır, çünki tanrı özü elə sevgidir."
Onun bu fəlsəfəsi bir növ Hüseyn cavidin "mənim tanrım gözəllikdir, sevgidir" fəlsəfəsi ilə səsləşir.
Sevgi, sevginin sağlam olan hər formasının insanı gözəlləşdirdiyini, neçə yaşında olursa olsun, dəyişdiyini müdafiə etmişəm həmişə, fəqət "yaşamaq üçün sevgi yetirmi?" Deyə sorğuladığım günlərdəyəm. Qəliz, nisbi və müzakirəyə açıq sualdır.
spoiler

Bu aralar instagramda, metroda tez-tez qabağıma çıxırdı bu kitab, oxusanız, vaxt itkisi olmaz, çox qısa, axıcı əsərdir, göz qırpımında bitər, hətta azyaşlı uşaqların da göz atmalı olduğu kitablardan biridir deyə düşünürəm, həm kiçik, həm insanın içini isidən, həm də düşünməyə sövq edən.