323. aylar sonra geri döndüm. mesaj qutumda nə qədər insan narahat qalıb, onu gördüm. bağışlayın, cavabsız qalıblar. dostumun intiharı mənim üçün ağır keçdi. yavaş-yavaş bir şeyləri eləməyə başlayıram. bütün sosial şəbəkələrim bildirimlərlə dolub daşır. kimə necə cavab verim bilmirəm. kim bilir neçə insan məndən küsüb, bloka atıb. olan şeydi. ayın 5-i terapiyaya başlayıram. inanmıram imkanım çatsın normal davam eləməyə. bacıma heç nə deməmişəm, amma bir gün özü gəlib "yaxşı deyilsən. psixoloqa, lazımdırsa psixoterapevtə get, müalicə al. bacın ölməyib ki, mən pulu sənin üçün qazanıram" dedi. bilmədim nə deyim. güldüm. dedim "bəs necə, elə də olmalıdır, amma pulum var". ümumilikdə, daha yaxşıyam, amma hər şey daha pisdir. yəqin progress buna deyirlər. həyatımda çox yaxşı bir insan var. məni yormayan, qısnamayan, qınamayan. ən əsası, mənim onu qınamağımdan, yormağımdan, qısnamağımdan qorxmayan, mənə güvənən. tanış olanda o da yaxşı deyildi. intihar eləyib, uğursuz cəhdindən sonra xəstəxanadan çıxdığı bir gündə tanış olmuşuq. o da daha yaxşıdır indi. işləyir, öyrənir, əylənir, qonaq gedir, qonaq çağırır. qorxurdum ki, mənə ehtiyacı olmadığı an məni unudacaq, problemlərimi öyrənəndən sonra üzümə vuracaq, yuxarıdan aşağı baxacaq. özüm-özümü cılızlaşdırırammış. yaxşı insanlar varmış. hərdən bəxtim gətirirmiş. güvəndiyinə yox, daha əvvəl güvənməməyinə peşman ola bilirsənmiş. sağolsun.