324. Salam, günlük.

Gün içində rahatca edə bilmədiyimdən yuxularımda yerə çöküb səsli ağlayır, başımı künclərə çırpıb yarır, atama deyə bilmədiyim sözləri üzünə qışqırır, qarşısında göstərə bilmədiyim göz yaşlarını sel-su əvəzi edirəm. Tək istədiyim şey aramızdakı münasibətlərin sevgiyə dönüşməsidir, amma alınmır.

Ən çox ağladığım vaxtlarda sadəcə anamın qayğısına möhtac oluram, bircə kəlmə xoş söz, bircə dəfə qucaq, istilik istəyirəm, o da olmur. Çünki açığı, heç kəsin vecinə deyiləm, ancaq lazım olduğum anlarda çağırılır, yada düşürəm. Məni ən çox çökdürən şey isə nə qədər yaxın olsaq, birgə deyib-gülsək də, aramızdakı bağın o dərəcəyə gəlib dərinləşməyəcəyi, bir gün ikimizdən biri torpağa girəndə mənim yenə də onun qollarına, dərin sevgisinə həsrət qalacağım gerçəyidir.

Mən olduğum situasiyadan şikayətçi deyiləm, bu gün təhsilim, gələcəyim üçün çalışan ana-atama ürəkdən minnətdaram, amma kriz içində qovrulub yananda, özümə fiziki zərər verəcək dərəcəyə gələndə bundan ana-atamın xəbərinin olmaması, içimi onlara aça bilməməm, aramızda o qədər yaxınlığın olmaması məni içdən-içə öldürür. Hər zaman bir tərəfim yarımdır. Hər zaman uca qayadan yıxılacaqmış kimi hiss edirəm. Pisi də, hər kriz keçirəndə ağlımın uçub gedəcəyindən qorxmaq mənə nə qədər stress yaşadır, bir bilsən.

Əvvəl özümə hansısa fiziki qəsd cəhdlərində olmamışam. Ən çətin zamanımda belə "bir çıxış yolu mütləq vardır, amma bu özünə ziyan vermək yolu deyildir" deyə təskinlik vermişəm, amma hal-hazırda sırf cəmiyyət tərəfindən bizə dayatılan "atan qazanır, anan geyindirib keçindirir, qarnın tox, üst-başın təmiz, təhsilin yaxşı, ailənizin adı yerində, kef sənin" fikri dönüb dolaşıb mənə girir. Çünki axı hər şey yerindədir, daha mən niyə dəli oluram? Nədir məni üzən, niyə kriz keçirirəm? Oturub "şükür" edəcəyimə naşükürlük edib üsyan qaldırıram! Evdəkilərin kefini pozuram, dadlarını qaçırıb hər şeyin içinə pox qoyuram!
Halbuki belə deyil. Yarımam, göstərdiyim nəzakətin, düşüncəliliyin, sevginin qarşılığını istəyirəm. Mən addım atıram, amma addım görmürəm. Yanıb tökülürəm. Hətta qarşılıq görməməm bir yana, pislik, paxıllıq görəndə lap cinlənirəm, krizlərə düşmə səbəbim də bu olur. Nə qədər özümə "ailən sənin üçün vacib deyil, boş ver" deyib özümü aldatsam da, hərəkətlərimdən gördüyün kimi heç də boş deyil, günlük.

Bütün günü sakitləşdiricilərə sarılı qalmaq da heç xoş deyil. Könül istərdi ki, mental cəhətdən lap güclü olub onlara möhtac olmayım, amma olmadı. indi də olmur, günü-gündən çökürəm, üzümün nəşəsi gedir, hər gülüşün arxasında bir gözyaşı dayanır. xoşbəxt görünsəm də, bədbəxt böyüyürəm.
Ailənin qatqıları və maarifin gerçəklik şillələri ilə mən də bu şərəfli cəmiyyətin layiqli bir övladı kimi Gələcəyin bədbin, hissiyyatsız, üzündən dərd-tasa axan, toxunsan yaralarından qan açılacaq fərdindən birinə çevriləcəm. Mən də yarım qalıb adsız gəlib adsız gedəcəm. Ruh kimi dünyada dolanıb vaxtı gələndə köçəcəm.

Sağ ol, günlük.