276. müharibədən sonrakı haqsızlığı, ədalətsizliyi, qazilərin, şəhid ailələrinin bir çoxunun vəziyyətini, qaytarılan torpaqların indidən varlılar arasında bölüşdürülməsinin xəbərlərini aldıqca vaxtında böyük coşquyla xəbər gözlədiyim, hər gün yaxşı olsun, tez bitsin deyə dua etdiyim bu müharibəyə nifrət etməyə başladım, artıq bu barədə eşitdiyim tək bir söz məndə böyük qıcıq yaradır. 1 il ərzində dəyişən şey. 1 il olduğuna da inana bilmirəm, pandemiya ilə birlikdə bu müharibə mənim zaman alğımı aldı qopardı məndən. müharibə daha üstün gəldi təbii ki. sanki hər şey dünən kimidir, bütün hər şeyi yaddaşıma həkk edə-edə çıxdı getdi bu 1 il. o qədər böyük birlikdən sonra torpaqlar alınandan, müharibə bitəndən sonra bəlkə insanlar yenə bu dəfə də öz haqları üçün birləşərlər deyə ümid edib sevinirdim, müharibənin ortasında bu hiss yox olub getdi elə. müharibə sonrası da heç. ona görə bu müharibə mənim üçün o günlərdə yaşadığım hissləri ifadə etmir artıq. deyə düşünürdüm. bu günün də sıradan bir gün kimi keçəcəyini düşünürdüm. səhər hər kəsin story-də gördüyüm videoları tez-tez baxmadan keçirdim. bəzilərinə baxdım... istər-istəməz ağlamağa başladım. çox gözəl idi o birlik. amma bir az da yalandı sanki. bu bu gün gəldiyim qənaətdir. çünki sonrasında davam etmədi bu birlik. o birliyə daxil olanlar üçün heç nə ifadə etmədi. heç kim nələrə qadir ola biləcəyinin fərqinə varmadı. hər şey o 44 gündə qalmış kimi oldu. "torpaq qayıtdı, nə oldu?" deyə düşünməyə başladım. müharibə öncəsi və müharibə dövründə daha ümidliydim. indi baxıram ki, gedən sadəcə həyatlar, ümidlər, canlar, arzular oldu. nə qədər dramatik...