93. Bu, başlığa yazdığım ikinci entri olacaq, amma tamamilə fərqli ruh halı ilə.

Hər şeyin daha bəsit olduğu vaxtlar üçün darıxmışam, məsuliyyətimin heç ya da minimal olduğu vaxtlar üçün. Hal-hazırda oxumaq, iş görmək, danışmaq, münasibət qurmaq, dostluqlar, qısaca, hər şey məsuliyyət kimi görünür gözümə. Uşaqlığımın necə qayğısız keçdiyi barəsində düşünürəm neçə vaxtdır, 7-8 yaşımda məndən gözlənilənlərin necə minimal olduğunun fərqinə varıram. 1-2 ilə uşaq ikən böyük, yaşlı birisi olaraq gördüyüm insanların sırasına qatılacam, o yaşın da gətirəcəyi məsuliyyətləri indidən düşünürəm və ya təxmin edirəm, daha çox narahat oluram. Ən əsas da insanlara qarşı yaranan məsuliyyətlər qorxudur məni, iş, dostluqlar, sevgi və s. Yeniyetmə ikən bunların bu qədər yorucu olduğunu düşünmürdüm, indi isə düşünmək belə yorucudu bunları. Kaş ki, heç nə qəlizləşməsə, hər şeyi bəsit səviyyədə saxlaya bilsək.