39. "Nə olsa, xoşbəxt olaram? Məni nə xoşbəxt edər?" sualına verəcək cavab tapmama halıdır. (Axıra qədər oxumasan da, bundan əziyyət çəkən şəxs: sən tək deyilsən, biz səni başa düşürük)
Əvvəla, bilməyənlər üçün qeyd edim: depressiya adi kədərli əhval deyil, xəstəlikdir. Birdən-birə başlamır. Başlaması üçün hansısa bədbəxt hadisə (məs., yaxınını itirmək) vacib deyil (amma həlledici rol oynaya bilər). Özümüzü xoşbəxt hiss etməyimizə səbəb olan hormonları beyin ifraz etməyi dayandırır və nəticədə, depressiya başlayır. Niyə dayandırır-buna bir çox şey səbəb ola bilər. Məndə, bədənin (beyinin) qorunma üsulu idi. Bir növ coping mechanism. Gördü mən özümü problemlərdən uzaq tutmuram, məni heç o problemlərlə əlləşə bilməyəcək hala gətirdi ki, özümü yığışdırım. Yəni bilərək hormonları dayandırdı.
Məcbur qalmasam yerimdən/evdən çıxmırdım, özümə baxmırdım, çox az gülürdüm, az danışırdım, yaddaşım pis idi (və o dövrdə olan şeyləri indi də çoxluqla xatırlamıram), yox olmaq istəyirdim, gələcəklə bağlı bir planım və ya məqsədim, yaşama istəyim yox idi. Ölmək istəmirdim; yaşamamaq istəyirdim. Çox ağır idi mövcud olmaq.
imkanınız varsa, mütləq həkimə gedin. Yoxdursa, daima çox sevdiyiniz, sizə həqiqətən dəstək olan biri ilə vaxt keçirin. Təsəvvür edə bilməyəcəyiniz qədər kömək edir.
Bundan əziyyət çəkdiyini düşündüyünüz və ya bildiyiniz birinə dəstək olun. Gic gic məsləhətlər verməyin. "Çıx gəz, kefin düzəlsin", "idman elə", "düşünməməyə çalış" və s. Malsız siz? O adam özü də bilir bunları. Məsələ bütün bu şeyləri istəsən belə edə bilməməkdir. iflic olmuş insana "dur yeri dəə" demək kimi bir şeydi bu. Eləməyin. Sadəcə yanında olun.