(youtube: 
)
)insanın özü-özünə hər gün söylədiyi və söyləməkdən bezmədiyi ən şirin yalan. Reallıq isə heçnəyin dəyişməyəcəyi və heçnəyin düzəlməyəcəyi gərçəyindən ibarətdir. Hər dəfə günə yeni ümidlərlə başlamaq və hər gecə ümidlərini arzularını dəfn etdiyin məzar daşının yanında ən dərinlərə basdırmaq, yəqin ki həyatda heç vaxt xəyanət etmədiyim rituallarımdandır. Hər səhər yeni bir insan olaraq yuxudan oyanmaq arzusu və hər axşam özünə nifrət hissindən doğan narahatlığın fonunda yatmağa çalışmaq, bax budur əsas məsələ.
Hər gecə gözümü divardan asılı köhnə saata tuşlayıram. Əqrəblər çox sürətlə yer dəyişir, mənsə yerimdə sayıram. Bəzən içimi dərin bir "yaşlanmaq qorxusu" bürüyür. Yaş keçir, amma hələ özüm üçün heçnə etməmişəm- deyə düşünürəm. Müdirim evində daha çox dincələ bilsin deyə, çox az maaş müqabilində evə gec saatlarda gəlirəm. Ailəm acından ölməsin deyə, sevmədiyim bir işdə nifrət etdiyim insanlarla çalışmağa məcburam. "Birdən başqa ölkədə bacara bilmərəm" qorxusu ilə hər gün qaraqabaq, çaqqal ruhlu, sevgisiz, içi kin və nifrət dolu bu insanlarla rastlaşmaq məcburiyyətindəyəm. Geriyə dönüb keçirdiyim illərə baxıram. Gələcək nəsillərə ağız dolusu danışa biləcəyim, nə vaxtsa zaman maşını olsa da qayıtmaq istəyəcəyim xüsusi bir gün, xüsusi bir xatirəm yoxdu. Sanki həyatı bu yaşadək boşuna yaşamışam.
Gənckən böyük ümidlərim, böyük arzularım varıydı. Pianoçu olub, öz musiqilərimi özüm bəstələyib və üstünə mahnı sözləri yazaraq ölkənin qulaq zövqünü, ruhunu dəyişəcəkdim. Nə əvvəlki bədahətim qalıb, nə də ki piano öyrənməyə nə vaxtsa cəhd etmişəm. Oxuduğum kitablar belə məni depressiyaya salmaqdan başqa heç bir işə yaramayıb. Hər kəs həyatını yaşayır, pis-yaxşı. Mənim isə heç həyatım olmayıb ki. Kimlərinsə həyatını yaşamışam. Uğursuz sevgilərin ardından yenidən cəhd etməyi belə özümə yasaqlamışam və qəlbimin divarlarına böyük tikanlı hasarlar çəkmişəm.
Gənckən özümdə bütün dağları fəth edə biləcək güc hiss edirdim. Heç bir dağı fəth edə bilmədim, təəssüf ki. Alcaq yerdə özümü təpəcik misalı dağ zənn edərək, dələ kimi çarxın içində fırlandım həmişə. Budapeşt, Helsinki, Lizbon ya Madrid? Gənckən xəritədə barmaqlarımı üzərində oynadıb xəyallar qurardım. Öz şahzadəmlə başqa bir ölkədə başqa bir həyat qurmağı arzulamışdım. Kirli keçmişimdən, travmalı uşaqlığımdan, hər anı nifrət qoxan gəncliyimdən və yeknəsəq yetişkinliyimdən bir yolluq uzaqlaşıb, küləkli şəhərlə əbədi vidalaşacaqdım. Reallıq isə heç vaxt Xırdalandan çıxa bilməməkdən ibarət imiş. Geriyə dönüb baxanda bu nəticəyə gəlirəm: mən heçnə yaşamadım ki. Odur ki, dost, heç nə yaxşı olmayacaq və heçnə düzələsi deyil. Bu həqiqətlə yaşa, barı, ümidlərini ümidləndirmə..