64. xalamgilin evi.
xalamgil həyətlərində həmişə it saxlıyırdılar. itlər də nə itlər. canavar boğan cinsdən. amma mən itlərdən çox evin özündən qorxurdum.
xalamın yoldaşı özləri üçün kənddə, düz dağın ətəyində sıfırdan ev tikmişdi. şəxsi imkanlarla (imkansızlıqlarla) tikilən evin bitməsi çox uzun çəkmişdi. mənim uşaqlığım da bu evin tikintisinin ən son mərhələsinə düşürdü. xalamın yoldaşı da elə bu vaxtlarda ağır xəstəliyə düçar olduğu üçün evin yekunlaşması daha da çox yubanmışdı.
evin dəhliz hissəsinə, döşəmə əvəzinə müvəqqəti olaraq uzun-uzun taxtalar atmışdılar. güya sonradan döşəmə edəcəkdilər. amma xəstəlik söhbətinə görə o taxtalar illərlə qaldı orda. taxtalar həddindən artıq səliqəsiz idi. biri uzun, biri qısa, yarımçıq, çatlarla dolu və s. üstündə gəzəndə qorxu filmərindəki cırıltı səslərindən gəlirdi. ən pisi isə o idi ki, taxtalar bir birindən aralı idilər. müvəqqəti olduğu üçün necə gəldi atmışdılar. üstündə durub aşağı baxanda evin zirzəmisi görünürdü. orda dayanıb aşağıda öz anamı gördüyüm yadımdadı. həmişə evə girib dəhlizin başında gözlüyürdüm. keçməyə qorxurdum ki, ayağım o aralıqlara düşər, yıxılaram. xalam da gülə-gülə deyirdi ki, qorxma heç nə olan deyil.
evin təmiri çoxdan yekunlaşıb. indi xalamın nəvələri dəli kimi qaçıllar o döşəmədə. fikirləşirəm görəsən mən uşaq gözü ilə o aralıqları çox böyütmüşəm yoxsa həqiqətən də elə idi.
itlərdən biri də belə çox pis şəkildə öldü. yadıma düşəndə əsəb keçirirəm həmişə. o da başqa entry-nin mövzusudu.