413. sentyabr ayının 29-u idi,daha öncəki 2 günü cəmləşmə rayonundakı sığınacaqlarda keçirmişdik,elə həmin vaxtlarda daha yaxından tanımağa başladığım bir əsgər var idi,sülh dövründə kifayət qədər cəsarətli biri olaraq tanımışdım onu,indi isə sığınacaqda belə kaska-bronjiletdə otururdu,əsgər yoldaşları buna görə onu lağa qoyurdu,ama mən bilirdim ki,onun təxris vaxtı gəlib keçib və atasının tərk edib getdiyi ailəsinə,daha dəqiq desək təkcə qalan anasının yanına getməyi düşünürdü.sığınacaqda belə oturmasının səbəbi qorxaqlığı deyildi,evə getmək və yaşamaq istəyi idi.nəhayət sentyabrın 29-u ilk keçidimiz olmalı idi,bölmələr taktiki-qruplara ayrılıb hücuma keçdi,qarşımızdakı yüksəkliklərdən bizə artilleriya və snayperlərlə atəş açılmağa başladı,nəyin ortasına düşdüyümüzü bilmirdik,hərə bir yerdə qaçıb gizlənməyə çalışırdı,birdən hansısa əsgərin yaralandığını barədə qışqırıqlar gəldi,hamı həkim axtarırdı,ora çatanda gördüm ki,əsgər sursat yeşiklərinin arxasında gizlənərkən minatan mərmisi yeşiklərin yanına düşüb,birinci dəfə idi yaralı görürdüm,sinəsində böyük bir yarıq var idi,üzü barıtın tüstüsündən tanımaz halda idi,mənə "komandir öldür məni" deyə yalvarırdı,səsindən tanıdım,axı 2 gün öncə ölmək istəməyən həmin o uşaq idi,soyuqqanlılığımı saxlayırdım ətrafda olanlara diqqət etməməyə çalışırdım,xüsusilə yalvarışlara,başa düşürdüm ki,həyatda qalması mümkün deyil,amma nədənsə ümidlə sarğı qoymağa,qanı saxlamağa çalışırdım,sarğını bitirməmiş əsgər öldü,artıq 2 dəqiqə əvvəlki soyuqqanlılıqdan əsər əlamət qalmamışdı,əlim-ayağım soyumuşdu,özümü bu qədər fərsiz hiss etməmişdim,əsgərin yalvarışları gözümün qabağına gəlirdi,müharibə başlayan andan necə yaşamaq üçün can atmağı,hər addımda özünü qorumağı ağlımdan keçirdi.Günlər keçdikcə bu barədə daha çox düşünürəm,elə bir gün olmur ki,bu haqqda fikirləşməyim,bununla yanaşı hər gün getdikcə bu hadisənin dəhşəti mənə daha çox əzab verir.