390. Neçə vaxtdır uğramadığımın fərqinə vardığım günlük. Hardasa 10 gün keçib, bir çox şey 180° yerində tərs dönüb. Onsuz da uzun müddətdir existential crisis yaşadığımın bəlirtilərini hiss edirdim, bu gün avtobusda, pəncərə tərəfdəki oturacaqda bu barədə yenə xeyli düşündüm, nə pox olduğuma qərar verə bilmədim. işin üzücü tərəfi, həmişə ağlıma belə şeylər gələndə, internetdə axtarırdım, nəsə öyrənməyə çalışırdım, tərslikdən paketin müddəti bitmişdi bu gün.

Heç bir şey yəqin ki, bu saatdan sonra, bu gündən sonra geri qaytara bilməyəcək, geri dönüşü olmayan bir yola tərəf getməyi planladım. Ağrılar, üzüntü içində, mahzun bir görkəmdə hiss etdim. Acizliyimin fərqindəyəm, günlük, məni qınama.

Hər dəfə onauz da, belə edəcəm, elə edəcəm deyə bitirdiyim hər cümlə, istədiyim formada həyata keçmir. Bunun da keçməməsini umuram, çünki mən yaşamaq istəyirəm, dözmək istəmirəm...

Ağrıyıram, heç bir dərman sakitləşdirə bilmir, üzüntü içərisində qıvrılıram gecələr, bu gecəki kimi. Yaxşıya doğru dəyişən şeyləri davam etdirməyə heyim qalmayıb. Bu qaçışı nəyə borcluyam bilmirəm, amma bir müddətlik də olsa çox gözəl hiss etdirmişdi.

Məqsədim yoxdur, sadəcə dünəndən daha yaxşı olmağa çalışırdım. Dünən öyrəndiklərimin üstünə bir az daha qoyum. Bu idi, bug tapmışdım bəlkə də, çünki heyrətamiz dərəcədə rahatlaşdırırdı. Bunları gördükcə də gələcək üçün ümid görürdüm, deyəsən amma vaxtından əvvəl sönəcək bu ümid.

Ümid deyiləndə, yaxşı tanıdığım bir dərvişin, pandora haqda danışdığı hekayə ağlıma gəlir;

Prometey işgəncəyə göndəriləndə, mələklərə pandora adlı qutunu verib, açmamalarını, o gələnə qədər saxlamalarını istəyir. Qutunun içində nə olduğunu bilmək istəyən mələklərə sonda maraq qalib gəlir, və qutunu açırlar.
Qutunun içərisində yaxşılıqlar və pisliklər olur, hansı ki, qutu açılanda ilk öncə pisliklər havaya uçub, bütün dünyaya yayılmağa başlayır. Yaxşılıqlar uçmağa başlayanda isə, mələklər qutunu bağlayır və həmin yaxşılıqlardan qutudan çıxan yeganə şey ümid olur. Deyilənə görə, ümid o vaxtdan insanoğluna yeganə yaxşılıq olaraq qalıb.

Bəs ümid yaxşı şey idisə, nəyə görə insanı qocaldır? Nəyə görə süründürür, işgəncələri uzadır? Sonda gözəl bir şey olacağını bilmək insanı sona yaxınlaşdırarkən, bu günündən də qoparır. Bax mən də bu günümdən qopmuş şəkildə yaşayırdım, elə qabağa atılmağa çalışırdım, bacarmıram, büdrəyirəm artıq.




Ümid edirəm bir gün bir işi fərqində olaraq son dəfə görəcəyim bir imkan düşər əlimə, necə ki son kursda imtahan biletinə gta: vice city haqda yazmışdım. Mən bacarmadım.