393. artıq bir neçə aydır ki, özümdən yadlaşmış hiss edirəm. mən ətrafa həmişə yad olmuşam, ruhumu dincəltmək üçün həmişə daxilə yönəlmişəm elə ona görə də bu dəfə o yönümü itirəcəyimdən qorxdum. indi yavaş yavaş özümə gəlirəm, don vurmuş hisslərim açılır sanki və bu nə qədər ağrılı olsa da bilirəm ki yaxşıdır. artıq bir şeylər yaza da bilirəm darıxdığım xəyalpərəstliyim də qayıdır bu dəfə də reallığa öz aləmimdə qalib gəldim.
bu aylarda bir şeyi də başa düşdüm özümü itirdiyimi gördükcə başqa birinə yönəlmək istədim, başqa birində özümü tapacağımı düşündüm və təsadüfən belə
biri də çıxdı qabağıma. çox qısa bir "münasibət" sonrası başa düşdüm ki alınmır, öz ideallarımızı başqalarına yükləyib, insan cildinə salıb sevə bilmərik. ancaq bir insanı sevib bu yaşamaq məsələsində özümüzə birini tapmalıyıq bəlkə də. illərdir təklik sakitlikdir, dərdini çəkməyə heç kim olmamağı yaxşıdır deyən mən qısa müddətdə inandım ki, düzgün insanla hər şey fərqli ola bilər. mənim fikirlərimə bir qədər uzaq biri ilə belə yaxşıdırsa gör ruhumu tanıyan, ortaq maraqlarımız olan biri ilə necə də yaxşı olar yaşamaq. illərdir yerini bilmədiyim "tək hiss etməmək" hissinin yerini bilirəm artıq və boşluğu hiss edərək özümə qayıdan yolu tapdım sanki.
bura niyə yazıram bilmirəm amma yüksək səslə deməyə qorxduğum fikirləri yazıda görmək, qarşımda durub üzümə baxmaqları mənə yaxşı təsir edir