Binası XII əsrin sonlarında tikilməsinə baxmayaraq, orta əsrlərdən bu yana, demək olar ki, heç bir dəyişikliyə uğramamışdır. Müalicəvi hesab olunan bir çayın yaxınlığında sakit və geniş bir ərazidə yerləşir.
Abbatlığın görünüşü nə qədər göz oxşasa da, tarixi bir o qədər qaranlıq və qanlı olmuşdur. Burada yaşayan rahibələr cistercianlığa uyğun olaraq *müqəddəs Bernard* qaydalarına tabe idilər. bu da o deməkdir ki, onların hər bir günü təxminən belə keçirdi: ortaq bir məkanda rejimə uyğun yuxu, ortaq bir otaqda rejimə uyğun yemək və dini oxumalar, günün qalan hissəsində toxuculuq kimi əl işləri ilə məşğul olmaq. Əslində, bu qaydalar ilk baxışdan o qədər də dəhşətli görünmür, rahibələrin bütün gün ərzində danışmağa hüquqlarının olmadığını düşünənə qədər. Bəli, abbatlıqda danışmaq və ya pıçıldaşmaq tamamilə qadağan idi. deməyə çox önəmli sözü olanlar bunu yalnız parluarda ifadə edə bilərdi. Bundan əlavə gün ərzində yalnız bir nəfər duaların oxunması üçün seçilirdi və qalan vaxtlarda abbatlıq tam səssizliyə qərq olurdu.
Üzücü tərəfi odur ki, qadınlar çox az hallarda könüllü şəkildə bu abbatlığın parçası olmağı seçirdilər. Onlar adətən ataları, və ya himayəsində olduqları başqa kişilər tərəfindən bakirəliklərinin qorunması üçün buraya məcburi olaraq göndərilirdilər. Abbatlıqda yaşamağa məcbur olan başqa bir qrup qadınlar isə dullar idi. Bu dövrdə hələ də boşanmaq kimi bir seçim olmadığı üçün həyat yoldaşlarından ayrılmaq istəyən qadınlar ya ölümü, ya da rahibəliyi seçməli idilər.
Belə qadınlardan biri taleyi abbatlıqda bir bina ilə əbədiləşdirilmiş və qəbri *böyük fransız inqilabı* dövründə dağıdılmış Marie de Ferrières olmuşdur. Həyat yoldaşı tərəfindən fiziki zorakılığa məruz qalan Marie abbatlığa yerləşərək ondan qurtulmaq istəsə də, bu rahatlığı çox uzun çəkməmişdir. Belə ki, dövrün qanunlarına əsasən, həyat yoldaşı rahibə olan kişi də rahibliyə keçmək məcburiyyətində qalırdı. bu məcburiyyət Guillaume de Léona heç də sərf etmədiyi üçün o, üç nəfər tutaraq həyat yoldaşının ölümünü planlamış və istəyi abbatlığın içində uzun qaçdı-tutdudan sonra Marienin boğazının kəsilməsi ilə baş tutmuşdur. Maraqlıdır ki, bu cinayətin cəzası Guillaume üçün çox yüngül olmuşdur. O, sadəcə haqqı tapması üçün *aralıq dənizi* ətrafına zəvvarlıq səyahətinə göndərilmiş və abbatlıq üçün yeni bir binanın tikilməsi ilə yüklü edilmişdir. Guillaume da etmə tənbəllik, köhnə bir binanı azca restovrasiya edib abbatlığa sırıyaraq işin içindən çıxmışdır.
Notre-Dame de Fontaine-Guérard abbatlığı bu gün həm turistik məkan olaraq, həm də böyük mərasimlərin keçirilməsi üçün istifadə edilsə də, eyni zamanda bu qanlı hadisələrin, qadınları qurbana çevirən ədalətsiz və məntiqsiz qanunların canlı yaddaş kitabçası olaraq əvəzsiz rol oynayır.